Η πολιορκία του Έβρου από τις χιλιάδες παράνομων μεταναστών που είχε εξαπολύσει ο Ερντογάν, φαίνεται ότι σε αυτή τη φάση τελείωσε. Ο Έβρος δεν έπεσε και σε αυτό βοήθησε σημαντικά ο ντόπιος πληθυσμός που έδωσε δυναμικά το παρόν. Για πόσο καιρό όμως ο ξεχασμένος Έβρος θα μπορεί να ξεπερνά τα εσωτερικά του προβλήματα και να λειτουργεί ως προμαχώνας του ελληνισμού; Ποιο όμως είναι σήμερα το βασικό πρόβλημα του Έβρου;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η χρόνια οικονομική του υστέρηση, σε σχέση με τον μέσο όρο της χώρας. Πράγματι, στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες ο Έβρος και γενικότερα η Θράκη, βρέθηκαν έξω από την “πρώτη ταχύτητα”. Στα χρόνια που ακολούθησαν όμως, έγιναν κάποιες διορθωτικές κινήσεις μέσω δημοσίων επενδύσεων, όπως η ίδρυση πανεπιστημίου, νοσοκομείων και η εκτέλεση έργων υποδομής. Όλες αυτές οι δράσεις ωστόσο απέβλεπαν κυρίως στην στήριξη του τοπικού εισοδήματος και όχι στη δημιουργία νέων παραγωγικών δυνατοτήτων.
Με άλλα λόγια, δεν υπήρξε για τη Θράκη – όπως και για το σύνολο της ελληνικής περιφέρειας – ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο. Αυτό το κενό το ελληνικό κράτος προσπάθησε να το καλύψει με μια σειρά αναπτυξιακών νόμων, οι οποίοι έδωσαν (κυρίως φορολογικά) κίνητρα για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Ο σχεδιασμός αυτός όμως ήταν αποσπασματικός. Επί πλέον κλήθηκε να τον υλοποιήσει ένα αναποτελεσματικό κράτος. Έτσι, στην πράξη ωφελήθηκαν κυρίως κάποιοι ιδιώτες και όχι η ευρύτερη περιοχή.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
