Αποτελεί έδρα δημοτικής κοινότητας του Δήμου Αλεξανδρούπολης, στην οποία ανήκουν και τα χωριά Βρυσούλα, Γεμιστή και Κήποι. Βρίσκεται 38 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης, κοντά στο τέλος της Εγνατίας οδού όπου είναι και τα σύνορα με την Τουρκία, δηλαδή ο ποταμός Έβρος.
Το χωριό ονομάστηκε έτσι γιατί η ομίχλη, όταν πέσει στο χωριό, απλώνεται σαν πέπλο νυφικού, ενώ μια άλλη εκδοχή αναφέρει πως όταν ο Πάρης έκλεψε την Ωραία Ελένη από τη Σπάρτη και τη μετέφερε στην Τροία, ένας δυνατός άνεμος που σηκώθηκε ξαφνικά της πήρε το πέπλο απο τα μαλλιά και το παρέσυρε μακριά, το οποίο τελικά προσγειώθηκε στον τόπο όπου σήμερα ειναι χτισμένο το χωριό.
Ο Πέπλος {παλιότερη ονομασία Μαρχαμλί} κατοικήθηκε μετά το 1920 από πρόσφυγες, ενώ οι προηγούμενοι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Βουλγαρία. Οι πρώτοι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στον Πέπλο , ήταν 15 οικογένειες απο το χωριό Χατζηπαγώνι της Μικράς Ασίας,και έπειτα κάποιες οικογένειες από την Ανατολική Θράκη (Κιουπλί 50 οικογένειες και Καβακλί 25 οικογένειες) και τον Πόντο που στην αρχή ζούσαν σε καλύβες και στα έτοιμα σπίτια που εγκατέλειψαν οι Βούλγαροι εποικιστές (τους είχε εγκαταστήσει του Βουλγαρικό κράτος κατά τη σύντομη Βουλγαρική κατοχή της περιοχής). Λόγω έλλειψης υλικών, αρκετά σπίτια χρησιμοποιήθηκαν ως υλικά για νεότερα, καθώς και το τζαμί που υπήρχε στο χωριό. Αργότερα οι Πόντιοι έφυγαν προς τη Φλώρινα και ήρθαν 50 οικογένειες Αρβανιτών από τα χωριά Σουλτάνκιοϊ (Λείβηθρο) και Ιμπρίκτεπε (Ίμβρασος) της Ανατολικής Θράκης .
Οι κάτοικοι αυτοί εγκαταστάθηκαν από το 1920 έως το 1930 σε μια περίοδο πολλών ανακατατάξεων αλλά και μετακινήσεων πληθυσμών, όπου οι πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή εγκατέλειψαν την Ανατολική Θράκη, την οποία η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να κατοχυρώσει, άφησαν τα χωριά τους και πέρασαν στον Έβρο μαζί με τα λιγοστά τους υπάρχοντα και τα ζώα τους σε σχεδίες.
Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία,την κτηνοτροφία , καθώς και με τη μελισσοκομία, ενώ φυσικά το ψάρεμα στον ποταμό Έβρο και το κυνήγι δεν έπαψαν ποτέ να είναι από τις αγαπημένες τους δραστηριότητες. Επίσης εκτρέφαν ελεύθερα μικρά και μεγάλα ζώα όπως κότες, χήνες, πάπιες, κουνέλια, χοίρους κ.α. Οι γυναίκες του χωριού βοηθούσαν κι αυτές με τη σειρά τους αλλά κατά κύριο λόγο, η ασχολία τους ήταν τα οικιακά, να μαγειρεύουν, να ζυμώνουν στη σκάφη και να μπαλώνουν τα σακιά.
Σήμερα αρκετοί κάτοικοι έχουν διαφορετικές εργασίες, πέρα από τις παραπάνω, ως κύρια πηγή εσόδων, αλλά παράλληλα ασχολούνται και με τη γεωργία/κτηνοτροφία κ.α. Οι γυναίκες προσφέρουν στο σπίτι, είτε με την εργασία τους είτε στα οικιακά. Οι περισσότεροι νέοι πάντως φεύγουν και ο πληθυσμός του χωριού γεράζει.
