Αυτή η μεγάλη ασυμμετρία μεταξύ του ιστορικού μεγέθους της καταστροφής στον Έβρο και του σχετικά μικρού πολιτικού, θεσμικού και μιντιακού ενδιαφέροντος, δείχνει την αντίληψη για τα όρια και την ουσία της «αίσθησης της κοινότητας» και των συλλογικών μας αξιών.
Η μακρινή επαρχία εξακολουθεί να είναι όμηρος της γεωγραφίας και του πολιτικού συγκεντρωτισμού σε μία επίμονα ανεκτή ανισότητα κέντρου-περιφέρειας, ενώ το πνεύμα και η λογική που διατρέχουν τα λόγια των αρμοδίων είναι λιγότερο παρηγορητικά και εμφατικά για το «εμείς» που δοκιμάζεται και περισσότερο έντονα και συναισθηματικά για τους «άλλους» που επιθυμούν το κακό μας.
Με άλλα λόγια, αντί αυτή η μεγάλη κρίση να δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο ενδιαφέρον κοινωνικής και διαγενεακής αλληλεγγύης, αναδεικνύει κυρίως αδιαφορία, καχυποψία και ξενοφοβία.
Το παρόν χάνεται, αυτή είναι η τέλεια συνταγή για να χαθεί και το μέλλον, εκτός αν μπορούμε να αλλάξουμε την ματιά που πολιτικά και ιδεολογικά σήμερα δεσπόζει..
