Βασίλης Βιλιάρδος: Η τουριστική πανωλεθρία

Τόσο εμείς, όσο και αρκετοί συνάδελφοί μας οικονομολόγοι, εκτιμούν προσεγγιστικά ότι, ένα ποσοστό της τάξης του 80% των τουριστικών μας εσόδων οδηγείται πίσω στο εξωτερικό – για εισαγωγές εμπορευμάτων, καυσίμων, αυτοκινήτων, εξοπλισμού, αναλωσίμων, ακόμη και «συντελεστών παραγωγής», όπως είναι για παράδειγμα οι #αλλοδαποί εργαζόμενοι.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε δε πως οι ξένοι #τουρίστες κλείνουν δωμάτια με τις δικές τους εταιρίες που εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος, έρχονται κυρίως με τα δικά τους αεροπλάνα, προσγειώνονται στα δικά τους αεροδρόμια, πολλά ξενοδοχεία τους ανήκουν άμεσα ή έμμεσα, ενώ αγοράζουν τα τρόφιμα τους συχνά στα δικά τους καταστήματα, όπως είναι η Lidl και η ΑΒ Βασιλόπουλος.

Ειδικά όσον αφορά το προσωπικό, ακόμη και η συνεισφορά των Ρομά εφέτος έχει εξαντληθεί – ενώ είναι περιττό να τονίσουμε πόσοι αλλοδαποί εργάζονται στα ξενοδοχεία και στα καταστήματα μαζικής εστίασης.

Ο κλάδος της φιλοξενίας τώρα, είναι παγκοσμίως εντάσεως εργασίας, όσον αφορά τη λειτουργία του – γεγονός που σημαίνει ότι, οι δαπάνες μισθοδοσίας των ξενοδοχείων θα πρέπει να αποτελούν πάνω από το 50% των συνολικών τους δαπανών, μαζί φυσικά με τις εργοδοτικές επιβαρύνσεις τους. Μεταξύ άλλων, για να μη δυσφημίζεται το τουριστικό μας προϊόν – λόγω χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών.

Εν τούτοις στην Ελλάδα, παρά την τουριστική της υπερδιόγκωση, οι δαπάνες μισθοδοσίας των ξενοδοχείων είναι μόλις 36% – ενώ υπήρχε έλλειψη 80.000 εργαζομένων στην αρχή της τουριστικής περιόδου, για την κάλυψη των 300.000 οργανικών θέσεων των ξενοδοχείων. Οι μισθολογικές αυτές δαπάνες στη χώρα μας είναι οι μικρότερες δυνατές – αφού συμπιέζονται από τις χαμηλές τιμές πώλησης του τουριστικού μας προϊόντος, στις εταιρίες τύπου TUI που λειτουργούν ως #καρτέλ.

Φτάνουν δε μόλις στο 25% (1/4) των μέσων ετησίων αμοιβών που λαμβάνουν οι συνάδελφοί τους στην ΕΕ – παρά τη μεγάλη έλλειψη προσωπικού (άρα υψηλότερης ζήτησης εργατικού δυναμικού από την προσφορά που θα έπρεπε να λειτουργεί αυξητικά στους μισθούς). Ειδικότερα, ένας μέσος ετήσιος μισθός ενός υπαλλήλου ξενοδοχείου είναι της τάξης των 6.500 € καθαρά (ουσιαστικά εργάζονται μόνο το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα είναι άνεργοι, με επίδομα ανεργίας) – όταν ο μέσος ετήσιος μισθός στην ΕΕ είναι τετραπλάσιος.

Εάν τώρα εξαιρεθούν από τις μισθολογικές #δαπάνες οι υψηλές εικονικές #αποδοχές των γόνων των ξενοδόχων, για φορολογικούς λόγους (κάποιοι από τους οποίους μπορεί να σπουδάζουν στο εξωτερικό, αλλά λαμβάνουν μισθό το καλοκαίρι και επίδομα ανεργίας το χειμώνα!), ο μέσος #μισθός θα είναι χαμηλότερος των 6.500 €. Οι αμοιβές αυτές επεξηγούν προφανώς την έλλειψη προσωπικού – καθώς επίσης τις πιέσεις των ξενοδόχων στην κυβέρνηση να «εισάγει» φθηνούς αλλοδαπούς εργαζομένους.

Επεξηγούν επίσης γιατί έχει επιλέξει τη #μετανάστευση η νέα μας γενιά, αφού ασφαλώς δεν μπορεί να επιβιώσει κάποιος νέος εδώ, με τέτοιο μισθό – πόσο μάλλον μία οικογένεια, πολύ περισσότερο με τη σημερινή #ακρίβεια. Τέλος, επεξηγεί γιατί μειώνεται η ποιότητα των τουριστικών μας υπηρεσιών, ενώ γίνονται όλο και πιο φθηνές, με κριτήριο τα έσοδα ανά τουρίστα – επί πλέον, γιατί επιδεινώνεται το #δημογραφικό μας πρόβλημα.

Σε σχέση τώρα με τα τουριστικά μας έσοδα, για τα οποία θριαμβολογεί η #κυβέρνηση, στο 8μηνο του 2023 ήταν 14,695 δις €, ενώ το 8μηνο του 2019 στα 13,22 δις € – γεγονός που σημαίνει ότι, είχαμε μία ονομαστική αύξηση (=με τον #πληθωρισμό) της τάξης του 11,15%. Την ίδια στιγμή όμως, τα έξοδα των τουριστικών μας επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 40%, σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρμοδίου οργάνου τους – οπότε πολλές λειτουργούν με ζημίες.

Από την άλλη πλευρά, ο «πληθωρισμός» το 2023, σε σχέση με το 2021, ήταν στο 15,21% – ενώ στα τρόφιμα στο 24,98%. Με δεδομένο δε το ότι, το 2019 είχαμε ακόμη αποπληθωρισμό, ο «πληθωρισμός» σε σχέση με τότε πλησιάζει το 20%. Επομένως, τα πραγματικά μας τουριστικά έσοδα το 2023, αποπληθωρισμένα δηλαδή, ήταν στην ουσία 20% χαμηλότερα ή περί τα 11,75 δις € – άρα πολύ λιγότερα, από τα 13,22 δις € του 2019. Εάν δε τα υπολογίζαμε με τον πληθωρισμό των τροφίμων, θα ήταν κατά πολύ χειρότερα.

Μπορεί λοιπόν να θριαμβολογεί η κυβέρνηση, όταν πρόκειται για τραγωδία και πανωλεθρία μαζί;