Γράφει η Χρύσα Τρυφωνίδου
Σας κατανοούμε εσάς που διαβάζοντας τις δημοσιεύσεις μας για την καταστροφή του Έβρου, χαρακτηρίζετε τις λέξεις μας κορώνες
Και σας συγχωρούμε. Γιατί εσείς τον Έβρο τον γνωρίζετε μόνο από την γεωγραφία.
Από τον χάρτη που σας έδειχναν στο σχολείο τονίζοντας την λέξη “πινέζα” στο τέλος του νόμου Έβρου. Στο τριεθνές. Εκεί που συναντώνται τα σύνορα Ελλάδος Τουρκίας και Βουλγαρίας
Σας κατανοούμε γιατί ο Έβρος για σας είναι ένα εξωτικό μέρος και για πολλούς υπανάπτυκτο, που όταν παίρνουν τα παιδιά σας ως στρατιώτες, μετάθεση στις μονάδες του, κλαίτε για την συμφορά που βρήκε την οικογένεια σας.
Αν ρωτούσατε τα παιδιά σας μετά την λήξη της θητείας τους στον Έβρο, θα σας έλεγαν άλλα πράγματα απ’ αυτά που έχετε στο μυαλό σας. Ο γιος μου υπηρέτησε στην Καβησο. Δεν βάλαμε μέσον να πάει κάπου πιο κοντά στο σπίτι μας αλλά ούτε θεωρήσαμε τον Έβρο εχθρικό τόπο. Αντιθέτως ο γιος μου από παιδάκι τον αγάπησε μέσα από τα ταξίδια μας εκεί όπως κι εγώ που τον γνώρισα και τον αγάπησα πριν ακόμα πάω σχολειο
Κατανοούμε ότι για το κράτος των Αθηνών ο Έβρος αποτελεί τόπο που μόνο για τα σύνορα του του και για την απειλή από τους γείτονες είναι γνωστός. Κατανοούμε ότι όταν έρχεστε από τον νοτο βιαστικά για μια επίσκεψη, βλέπετε μόνο αυτά που θέλετε να δείτε, αγνοώντας τα σημαντικά. Παρακολουθώ τους διορισμούς των δικαστικών αντιπροσώπων. Μεγάλη συμφορά για αυτούς που διορίζονται στον Έβρο, χωρίς να το επιλέξουν.
Στην πινέζα
Μόνο με τα μάτια ενός παιδιού μπορείς να δεις τον Έβρο και να τον αγαπησεις. Χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς πινέζες, καρφίτσες και παραμάνες
Να δεις την πανσέληνο από τον χώρο της αρχαίας Ζώνης στη Μεσημβρία. Να κολυμπήσεις κάτω και δίπλα από την αρχαία πόλη. Να μπεις στα Δίκελλα, στη Μάκρη, να φας στο μουσουλμάνο υπέροχο φαγητό και στο τέλος για επιδόρπιο να ζητάς και να ξανά ζητάς αραχνοΰφαντα σιροπιαστά που φτιάχνει η γυναίκα του.
Να πας στην Αγία Παρασκευή και στον Αη Γιώργη, ένα μικρό εκκλησάκι κρυμμένο μέσα στο πράσινο. Να πας από την άλλη πλευρά, στην Δαδιά και να περπατήσεις στη σιωπή ακούγοντας μόνο τα πουλιά. Να πας στη Λάδη, ένα γαλήνιο χωριό που σε τυλίγει η φιλοξενία των κατοίκων. Να καθίσεις σε μια απλή ξύλινη καρέκλα δίπλα στο ποτάμι και να φας τηγανητό γριβάδι. Να πας στον υδροβιότοπο και να νιώθεις κι εσύ πρωταγωνιστής στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη ” Όλα είναι δρόμος”. Όχι στο κομμάτι του ” Ηλία ριχτο” με τον Γιώργο Αρμένη αλλά στην ” τελευταία Νανόχηνα” όπου ο Θανάσης Βέγγος στο ρόλο του φύλακα μας έδωσε μια σπουδαία και συγκλονιστική ερμηνεία.
Να πας στις Καστανιές και στον Άρδα ( παραπόταμο του Έβρου ), εξαιρετικής ομορφιάς τοπία όπου αναγεννάται η ψυχή και το πνεύμα
Να πας στον Κυπρινο της Ορεστιάδας, στην Μικρή Δοξιπάρα και να δεις τους ταφικούς τύμβους προσπαθώντας να καταλάβεις τα ταφικά έθιμα προηγούμενων αιώνων
Να πας παντού, να πας στο Σουφλί, στο Διδυμότειχο, στις Φέρες
Να κάνεις εκείνη την μαγική διαδρομή μέχρι την Κίρκη και να γυρίσεις από την άλλη πλευρά, φτάνοντας στην Συκορραχη
Μόνο τότε θα αγαπήσεις τον Έβρο. Μόνο τότε εσείς οι νότιοι θα καταλάβετε ότι ο Έβρος δεν είναι μόνο μια πινέζα στο χάρτη αλλά σπουδαίος τόπος κι αγαπημένος.
Δεν ξέρω τι θα μπορέσετε να δείτε τώρα, τι απ’ όλα έχει σωθεί αλλά πριν μιλήσετε ξανά για κορώνες και για το θυμικο μας που μας κάνει να αναφερόμαστε στην καταστροφή του Έβρου, αφήστε τους καναπέδες σας και γνωρίστε τον τόπο. Όχι από τον χάρτη αλλά περπατώντας στις μαγικές του διαδρομές
Και πριν φύγετε, να πάτε και στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου, το οποίο ήθελαν να το κλείσουν και το οποίο συντηρούν με την προσωπική τους εργασία γιατροί και νοσηλευτές. Εσείς των Αθηνών όταν αναφέρεστε στον Εβρο, να το κάνετε με αγάπη. Δεν είναι άλλη χώρα, δεν είναι πινέζα, δεν είναι τόπος δυσμενούς μετάθεσης, είναι Αξία
Και μας πονάει η καταστροφή του όπως θα μας πονούσε κάθε τόπος της χώρας μας που καταστρέφεται
