Γιώργος Γιαννόπουλος
Ο περισσότερος κόσμος έχει αποδεχτεί την ιδέα πως δεν θα υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον -πόσο μάλλον με συλλογικούς όρους, και πόσο μάλλον ότι θα μπορούσε να επηρρεάσει αυτήν την προοπτική ο ίδιος ως μέλος ενός συλλογικού υποκειμένου- στη διάρκεια της ζωής του.
Όλα αυτά που βλέπει, με τις υποκλοπές, τον ντογιάκο, τους πάτσηδες, τους μαφιόζους δολοφόνους με τα αυτοκίνητα των ολιγαρχών, τις αθωώσεις των φρουζήδων , το θράσος των ΑΡΔημοσιογραφοι -των ίδιων προσώπων που ήταν ταυτισμένα με το lifestyle της χρεωκοπίας- κλπ, του επιβεβαιώνουν αυτήν την αλήθεια.
Η αυταρχική εκτροπή με πρόσχημα την πανδημία -στην πορεία του πολυτεχνείου, στη νέα σμύρνη, η γελοιότητα με τα Sms κλπ- και στη συνέχεια οι εξοντωτικές αυξήσεις στο κόστος ζωής σε συνδυασμό με τον προληπτικό μακαρθισμό και την προληπτική ενοχοποίηση κάθε σχετικής διαμαρτυρίας, εν ονόματι της “αλληλεγγύης στην ουκρανία”, τον αποτελείωσαν.
Πλέον η ελπίδα για το μέλλον μεταφράζεται αυστηρά στην προσδοκία ενός φουντ παςς, ενος διορισμού στην πανεπιστημιακή αστυνομία, μιας εξάμηνης σύμβασης σε κάποιο δήμο, ή ενός ραβασακίου για πρόσληψη σε κάποιον ιδιώτη καινοτόμο. Για κάποιους είναι ρεαλιστική και η προσδοκία για μιαν ανάθεση, ή και ένα εσπα.
Ένας άνθρωπος στην κατάσταση αυτή, δεν θέλει πολύ για να στραφεί και εναντίον όσων του υπενθυμίζουν τον εξανδραποδισμό του και του “χρεώνουν” κι από πάνω το “καθήκον” να αντισταθεί.
Τον ερεθίζουν κι όλα, που μιλούν από θέση αδυναμίας πλέον, όπως διαχρονικά τον ερεθίζουν οι αδύναμοι -οι μετανάστες, οι μειοψηφίες, οι πιο φτωχοί.
