Ενώ μεγάλωσε με αγγλοσαξονικές αρχές, είναι από τους λίγους που εκπροσώπησαν την Ελλάδα στους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου στην 5η Λεωφόρο
Ντυμένοι με την χαρακτηριστική τους στολή σε στάση προσοχής, ένα από τα καθήκοντα των ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς είναι να μένουν άγρυπνοι φρουρώντας το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μπροστά στο κτίριο της Βουλής των Ελλήνων, στην Αθήνα.
Κάτι πολύ απλό, πιθανόν να σκεφθεί κάποιος. Όμως, ο συγκεκριμένος βηματισμός κατά την «αλλαγή φρουράς», απαιτεί να μπορεί κάποιος να υψώνει τις κνήμες του μέχρι τον ώμο του, ισορροπώντας ένα όπλο που ζυγίζει 12 κιλά, με ξιφολόγχη στην άκρη και φορώντας δερμάτινα τσαρούχια 1,5 κιλό το καθένα. Επιπλέον, υπάρχει η απειλή των απρόβλεπτων καιρικών συνθηκών, οι υπερενθουσιώδεις τουρίστες και, ακόμη, οι ταραχώδεις διαδηλώσεις – συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον δύο όταν εξερράγησαν βόμβες μολότοφ.
Παρ’ όλα αυτά, οι εύζωνες παραμένουν πάντα ακίνητοι και δεν μετακινούνται, εκτός και αν λάβουν τέτοια διαταγή.
Είναι κατανοητό, λοιπόν, ότι οι προκλήσεις αυτές αποθαρρύνουν πολλούς από την επιθυμία να ενταχθούν σ’ αυτό το ιδιαίτερο στρατιωτικό σώμα.
Επομένως, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι μεταξύ των ευζώνων είναι ένας 23χρονος Ελληνοαυστραλός, ο οποίος τελείωσε τις ανώτερες σπουδές του στην Αγγλία και επέστρεψε στην Ελλάδα προκειμένου να προσπαθήσει να ενταχθεί στην Προεδρική Φρουρά.
Παρ’ ότι ο Jason Robertson γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, μεγάλωσε σε μια οικογένεια εντελώς αγγλοσαξονικού χαρακτήρα και πέρασε όλη την ενήλικη ζωή του στην Αγγλία.
Τελευταία πήρε ένα πτυχίο στο Λονδίνο, παρακολούθησε μαθήματα το καλοκαίρι στο Harvard Business School στις ΗΠΑ, και αν τα οικονομικά του το επιτρέψουν θα επιστρέψει στο Λονδίνο τον Σεπτέμβριο προκειμένου να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές (Masters) στο CASS City University.
Παρ’ ότι, η στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα είναι υποχρεωτική για τους άντρες, ο Jason θα μπορούσε εύκολα να αποφύγει το να υπηρετήσει στο στρατό, το να γίνει όμως εύζωνας είναι κάτι που τον ενέπνεε.
Το να γίνει κάποιος μέλος της Προεδρικής Φρουράς, όπως είναι η επίσημη ονομασία, μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί άπιαστο όνειρο.
Όπως είναι γνωστό, απαιτείται ένα συγκεκριμένο ανάστημα (+1.87μ.) και η διαδικασία είναι πολύ αυστηρή.
Από όλους τους νεοσύλλεκτους που επιστρατεύονται κάθε χρόνο στον Ελληνικό Στρατό, μόνο το 1% επιλέγεται για να υπηρετήσει στην Προεδρική Φρουρά.
Η εσωτερική εκπαίδευση είναι τόσο δύσκολη που από όσους επιλέγονται μόνο οι μισοί έχουν την τιμή να φορέσουν τη λευκή φουστανέλα (400 πιέτες που συμβολίζουν τα 400 χρόνια Οθωμανικής κατοχής) και τα κατά παραγγελία τσαρούχια.
Μετά είναι η αυτοπειθαρχία και η ικανότητα να εκτελείς εθιμοτυπικά καθήκοντα, είτε πρόκειται για το κοινό είτε για προσωπικότητες του εξωτερικού, βρέχει-χιονίζει, μέρα-νύχτα.
Πάνω απ’ όλα, δεν υπάρχει, σ’ όλη αυτήν την υπόθεση, οικονομικό κίνητρο. Παρά τις βαριές υπευθυνότητες και τι συμβολίζουν αυτές για το έθνος που υπηρετούν, οι εύζωνες πληρώνονται όπως όλοι οι άλλοι που κάνουν τη στρατιωτική τους θητεία, δηλαδή 7 ευρώ (ή $10) το μήνα.
Γιατί η ιστορία του Jason λοιπόν είναι σπουδαία; Είναι λυπηρό το ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι είναι απομακρυσμένοι από το κυρίως ρεύμα και, επομένως, αποκομμένοι από τις δυνατότητές τους.
H απόσπαση της προσοχής και η προσήλωση στον τζόγο στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε συνδυασμό με υψηλά επίπεδα ανεργίας στις τάξεις των νέων και φτωχές προοπτικές εύρεσης εργασίας που δημιουργεί η συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κρίση, έχουν παράγει μια γενιά Ελλήνων σε πλήρη αδράνεια.
Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η απάθεια είναι αυτοσυντηρούμενη. Έχοντας απωλέσει στόχους και ελπίδα, πολλοί νέοι σήμερα κινδυνεύουν να μείνουν ανικανοποίητοι και αδρανείς, ζώντας και γερνώντας σε μια κοινωνία που φαίνεται να έχει χάσει το στόχο της.
Σ’ αυτό το αποθαρρυντικό και αποπλανητικό κλίμα, ο Jason βρήκε έννοια στο ελληνικό ιδανικό και την περήφανη ιστορία του. Ενώ η στρατιωτική θητεία είναι κάτι που οι περισσότεροι συνομήλικοί του αντιπαθούν ή προσπαθούν να αποφύγουν, εκείνος είναι μεταξύ των ολίγων που το θεωρούν εποικοδομητική εμπειρία.
Πραγματικά έχει την τιμή να φορέσει τη στολή που σημαίνει τόσα πολλά για εκείνον και την ευκαιρία να εκτελέσει το καθήκον του ως Έλληνας πολίτης.
Και αυτό είναι πραγματικά παράδοξο. Ενώ μεγάλωσε με αγγλοσαξονικές αρχές, πέρασε την ενήλικη ζωή του στο εξωτερικό, είναι από τους λίγους εκλεκτούς που εκπροσώπησαν φέτος την Ελλάδα στους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης.
Μαζί με τους συναδέλφους του εύζωνες, ενσαρκώνει την ουσία του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας -περήφανος και αποφασιστικός, ικανός και ανθεκτικός- τα βασικά ιδανικά που εδραίωσαν τον Δυτικό κόσμο, αλλά δυστυχώς απειλούνται σήμερα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Επομένως, υπάρχει η ελπίδα ότι, ίσως, σε κάποιον, έστω και μικρό βαθμό, αυτή η ιστορία θα αναστηλώσει την έμπνευση σ’ αυτούς που, όπως φαίνεται, έχουν χάσει το δρόμο τους.
Πηγή: http://neoskosmos.com/
