Η σημερινή θεματολογία του S.O.S αφορά…το πώς βλέπουμε την πραγματικότητα…
Γράφει ο Αναστάσης Ασκητάς
Με κουράζουν οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι τις φωτιές τις βάζουν εμπρηστές και δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην ανάλυσή τους η κλιματική αλλαγή και το διαλυμένο κράτος.
Ακόμα και οι πυρκαγιές δηλαδή έχουν αναχθεί σε ζήτημα ατομικής ευθύνης.
Φταίει ο εμπρηστής, άντε και αυτοί που πέταξαν σκουπίδια μέσα στο δάσος.
Όπως φταίει ο σταθμάρχης, αυτός που έβγαινε για περπάτημα στην πανδημία, ο x, ο y.
Όποιος να ‘ναι, αρκεί να μην ανοίξουμε θέμα που απαιτεί πολιτική ενεργοποίηση και απόδοση ευθυνών.
Γιατί αν μπει στο κάδρο η κλιματική αλλαγή θα πρέπει να μιλήσουμε και για το τι κάνει και ποιος για αυτήν. Ποιος ωφελείται και ποιος χάνει από τη συνέχιση της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος.
Αν μπει στο κάδρο το διαλυμένο κράτος, θα πρέπει να συζητήσουμε ποιος διέλυσε το κράτος και ποιους ωφέλησε αυτή η διάλυση.
Ξέρω, δύσκολα θέματα. Καλύτερα να λέμε πόσο κακοί είναι οι άνθρωποι, δεν έχουμε σωτηρία και διάφορα κλισέ για να πάμε παρακάτω χωρίς να κοιτάξουμε στον καθρέφτη τον υποκριτή.
Μόνο που έτσι, κάποια στιγμή θα περάσουμε από το ταμείο. Το προσωπικό του ταμείο ο καθένας, γιατί το συνολικό κοινωνικό ταμείο δεν αφορά κανέναν μέχρι να του χτυπήσει την πόρτα.
Ο ατομικισμός και η αναζήτηση της ευθύνης και της λύσης στην ατομική ευθύνη, για συλλογικά ζητήματα, έχουν πολύ συγκεκριμένο ορίζοντα, ο οποίος δυστυχώς τελειώνει πάντα σε τραγωδίες.
Πάλι όμως αρκεί να μην αφορά εμάς η τραγωδία, ώστε να βρούμε τρόπο να πάμε παρακάτω. Όπως στα Τέμπη, εμείς συγκλονισμένοι με χρονοδιάγραμμα, κάποιοι για πάντα.
Όμως κάθε μέρα παίζουμε με την πιθανότητα να είμαστε στο “για πάντα”, γιατί δε θέλουμε να αναμετρηθούμε με τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος.
Τι κακοί που είναι άνθρωποι, ποιος να ασχοληθεί τώρα με τη βίαιη διάλυση της φύσης και τη βίαιη διάλυση του κράτους. Αυτά απαιτούν να πάρεις θέση!
Και δε βαριέσαι μωρέ τώρα…
