- Από που κατάγεσαι;
Κοίτα να δεις τώρα σύμπτωση: Ο Ησίοδος περιέγραφε την “Θρηΐκη” ως την χώρα από την οποία έρχεται στην Ελλάδα ο παγωμένος βόρειος άνεμος. Στη δική μου περίπτωση λοιπόν ήταν πολύ βόρειος και πολύ παγωμένος αυτός ο άνεμος, μιας και ξεκίνησε από τη Φινλανδία –στα μπαγκάζια της μητέρας μου– για να φτάσει στη Θράκη να συναντήσει τον –ως το κόκκαλο– Εβρίτη πατέρα μου! Άντε καλά, μισός Μικρασιάτης, για να μην ξεχνιόμαστε…
2.Πότε ασχολήθηκες πρώτη φορά με τη μουσική;
Α, πάει καιρός! Που λες, ήταν Μάιος του 1981 όταν γεννήθηκα άρον άρον με καισαρική επειδή είχα τυλίξει –λέει– γύρω απ’ το λαιμό μου τον ομφάλιο λώρο και τους έκανα όλους να τρέχουνε με το καλημέρα σας! Που να ξέρανε όμως ότι εγώ –ως εκ φύσεως πειραματίστρια– έχοντας ανακαλύψει τους υπέροχους υποβρύχιους ήχους που έβγαζε αυτό το περίτεχνο μακρυνάρι μέσα στη μήτρα, απολάμβανα το πρώτο μου jam session!
Στα τέσσερά μου χρόνια ζήτησα –λέει- απ’ την Ελληνίδα γιαγιά μου για χριστουγεννιάτικο δώρο ένα… ακορντεόν –έλα Παναγία μου…βρε μπας και της ψιθύρισα στο αυτί «θέλω να με πάρεις τον Τζον-Τζον» και εκείνη παράκουσε «θέλω να με πάρεις ακορντεόν»;– και έτσι ξεκίνησα να γράφω κασέτες ολόκληρες αυτοσχεδιάζοντας –και με τα δυο χέρια παρακαλώ!– με το νέο μου παιχνίδι! Μετά όμως ήρθε ο μεγάλος εθισμός κι έφερε το τέλος στα παιχνίδια: Το Πιάνο. Δικό μου πιάνο απέκτησα βέβαια πολύ αργότερα, στα 18, γι’ αυτό μέχρι τότε πήγαινα σαν το ζητιάνο σε σπίτια φίλων με πιάνο για να πάρω τη δόση μου. Και μου την ανοίγανε την πόρτα τους παρ’ όλο που τους είχα ζαλίσει τ’ αυτιά, γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε ποτέ να προβώ σε διαρρήξεις. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι.
3.Με το τραγούδι πότε έγινε η πρώτη επαφή;
Δευτέρα 18 Μαΐου 1981 μεσημέρι, αν φυσικά πάρουμε τοις μετρητοίς τα λόγια της μανούλας μου: «το πρώτο σου κλάμα ήταν μουσική για τ’ αυτιά μου!» Μεγαλώνοντας βέβαια δεν ξανάκανε για τα κλαψουρίσματά μου παρόμοιο κοπλιμέντο. Γι’ αυτό και ‘γω σκούπισα τα δάκρυά μου και το γύρισα στο Rock ‘n Roll: με ένα –παλιάς κοπής– μικρόφωνο στο χέρι, με θυμάμαι να ηχογραφώ πάνω σε κασέτες Rock ‘n Roll κάνοντας δεύτερα φωνητικά στον Elvis, τον Roy Orbison, τον Ricky Valance και την υπόλοιπη κομπανία των -50’s και των -60’s. Και κάπως έτσι επιβίωσα τα έξι βάρβαρα χρόνια του Δημοτικού. Μετά, στο Γυμνάσιο προσγειώθηκε στη ζωή μου σαν σε διαστημόπλοιο ο Ντέμης μαζί με το παιδί της Αφροδίτης να με πάρει μαζί του και να απογειώσει την εφηβεία μου πέραν της Τροπόσφαιρας.
3α. Πότε και πώς ξεκίνησες να συνθέτεις δικά σου κομμάτια;
Να ήμουν έντεκα; Το αστείο είναι ότι εκείνα τα πρώτα ορχηστρικά κομμάτια τα θυμάμαι ακόμα, και δεν πρόκειται για παιδικές μελωδίες με απλές ματζόρε συγχορδίες όπως θα περίμενε κανείς! Τώρα για το πώς… Θεωρία μουσικής αποπειράθηκα να μάθω αλλά τζίφος. Δεν κατάφερα ποτέ να συνδυάσω τη μουσική με το χαρτί και το καλαμάρι. Γι’ αυτό για πολλά χρόνια, ό, τι κομμάτι έγραφα έπρεπε να το αποστηθίζω. Δόξα τω Θεώ όμως, μέχρι τα είκοσι είχα αρχίσει ήδη να μαθαίνω να χειρίζομαι προγράμματα μουσικής παραγωγής – για τους φίλους των DAW: ξεκίνησα με Mad Tracker cultίλα σκέτη, μετά Fruity Loops λατρεία, Nuendo 4 σταθερή αξία για 15 χρόνια και τώρα πλέον Cubase 9.5– Τώρα πια έχω και τις γνώσεις και τον εξοπλισμό ώστε να μπορώ να κάνω τίμιες παραγωγές μόνη μου. Υπέρμετρη ευλογία.
Πλέον συνθέτω τη μουσική μου ηχογραφώντας ως επί το πλείστον δικά μου φωνητικά αλλά και διάφορους ήχους –εκκλησιαστικές καμπάνες, το σφύριγμα του ατμομάγειρα, πόρτες που κλείνουν, ό, τι θ’ ακούσω και θα μ’ εμπνεύσει δηλαδή– τους οποίους στη συνέχεια επεξεργάζομαι με διάφορα εφφέ και τσουπ! Να ‘σου οι μελωδίες, οι ρυθμοί και τα μουσικά τοπία! Εντάξει, δεν είναι και τόσο «τσουπ» εδώ που τα λέμε, έχω κάψει μπόλικα εγκεφαλικά κύτταρα ως τώρα… Ο σκληρός δίσκος μόνο να μην καεί, αυτό με νοιάζει…!
4.Ποιό είναι το είδος μουσικής που περιγράφει καλύτερα τη μουσική σου;
Έλα ντε! Εδώ θέλει φαντασία! Θα έλεγα κάτι σε πειραματικό / θεατρικό Trip Hop/
Art Rock.
5. Από πότε ασχολείσαι επαγγελματικά;
Ήταν Απρίλης του ’67 θυμάμαι… Όχι εντάξει, πλάκα κάνω. Απρίλης δεν ήταν σίγουρα. Επαγγελματικά ε… Μπάντες διάφορες από δω και από κει σαν ξεπέτες ενός άπειρου κοριτσιού, αλλά η πρώτη μου σοβαρή «σχέση» με σχήμα και σταθερές εμφανίσεις για 1,5 χρόνο περίπου ήταν το 2009 με τον Πάνο Δούκα και την Εύα Κανατά ως Sparx. Δεν μπορεί να μην μας είχες ακουστά, ήμασταν παγκοσμίως γνωστοί στην Αλεξανδρούπολη…! Απ’ το 2013 ως το 2017 πέρασαν απ’ τη ζωή μου σπουδαίοι μουσικοί και την ομόρφυναν με τις συνεργασίες μας: «Luna Dies» με τον ιδιοφυή κιθαρίστα Πάνο Γκίνη, «Around The Box» με τον κιθαρίστα ζωντανό θρύλο Μπάμπη «Δε Μπλουζ» Κυριακίδη, τον κρουστό με τα δέκα χέρια Ηλία Κακαλή και τον κοντραμπασίστα της καρδιάς μου Γιάννη Κώστογλου… Ευγνωμοσύνη, αυτό.
6.Θυμάσαι κάποιο γεγονός από την πρώτη σου εμφάνιση;
Αθήνα, 2007, καρναβάλια. Disco Clowns λεγόταν η μπάντα μας. Πρωτότυπη η ονομασία μας, μιας και παίζαμε βαριά, hardcore disco. Και στο πρώτο –και τελευταίο– μας λάιβ, ήμασταν μια ωραία, μασκαρεμένη παρέα: Ο ντράμερ ντυμένος κλόουν – κάθε μπαντα που -δεν- σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει μια μασκότ– ο κιθαρίστας χαβανέζα, ο μπασίστας κρατούσε μια χατζάρα και απειλούσε τον κόσμο, ο πληκτράς ας με συγχωρήσει που δεν θυμάμαι… και η τραγουδίστρια ντυμένη «Sex bomb» εμπνευσμένη απ’ το ομώνυμο κομμάτι του αγαπητού Tom Jones. Πιο πολύ με την Άριελ τη γοργόνα έμοιαζα βέβαια μ’ εκείνη την φωσφορούχα κόκκινη περούκα… Και που λες, θυμάμαι κάποια στιγμή –μια ανάσα πριν μπω στο δεύτερο κουπλέ του «Last night a DJ saved my life»– να ανεβαίνει ένας τύπος στη σκηνή –λιώμα απ’ το πιοτό– να μου αρπάζει το μικρόφωνο μεσ’ από τα χέρια και να αρχίζει να τραγουδάει –γαϊδουριστί– για κανα μισάωρο για κάποιο προσκλητήριο που του έπεσε απ’ τα χέρια… Άλλο επίπεδο οι παραγγελιές τότε βλέπεις, self service. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, θυμάμαι να γυρνάω ξημερώματα στο σπίτι και να αδειάζω τις γόβες μου απ’ τα γαρύφαλλα.
7.Ασχολείσαι με κάτι άλλο εκτός απο το τραγούδι;
Μπα… Άσε, ζω ένα δράμα: ό, τι και να κάνω πάντα τραγουδάω, σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Η ζωή μου είναι ένα ατέλειωτο μιούζικαλ. Έχει καταντήσει αηδία δηλαδή αυτό το πράγμα… Ο sole mio μου μέσα…
8.Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου κυρίως παλεύοντας να μην εγκλωβίζομαι μέσα του! Κοιτάζω γύρω μου. Ακούω. Αναπνέω. Προσεύχομαι. Προχωράω. Γεύομαι. Τσαντίζομαι. Σταματάω. Σιχτιρίζω. Ξαναπροχωράω. Εμπνέομαι. Ενθουσιάζομαι. Μαθαίνω. Ταξιδεύω. Ονειρεύομαι. Δημιουργώ. Χαζολογώ. Επικοινωνώ. Απομονώνομαι. Ξεχνιέμαι. Συγκεντρώνομαι. Και τούμπαλιν.
9.Αυτή την περίοδο κυκλοφόρησες δύο νέα κομμάτια, μίλησε μας λίγο γι’ αυτά;
Το πρώτο κομμάτι, “The Sandman Went Away” που κυκλοφόρησε αρχές Μαρτίου 2019, είναι μια συνεργασία μου με τον τραγουδοποιό και συνθέτη -αλλά κυρίως αγαπημένο παιδικό μου φίλο- Γιώργο Λιτσικάκη. Τη μουσική την έγραψε ο Γιώργος και εγώ ανέλαβα τους στίχους και την ερμηνεία. Και να φανταστείς, 15 ολόκληρα περίμενε σιωπηλά κλεισμένο μες σε ένα συρτάρι να φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για να δημοσιευθεί!
Το πανέμορφο αυτό τραγούδι (δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο απ´το Γιώργο) ήρθε και αγκάλιασε με ένα εξίσου πανέμορφο βίντεο ο video editor/videographer Σταύρος «Εγγύηση» Συμεωνίδης! Το κομμάτι πραγματεύεται τόσο την βαθιά ανάγκη όσο και τον καθηλωτικό φόβο του Ανθρώπου για Επαφή. «Θα προλάβω να ζήσω πραγματικά;» Ιδού η απορία. Στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο της μάχης που δίνουμε καθημερινά ώστε να γίνουμε ορατοί, αγαπητοί και να βιώσουμε τη μαγεία του αγγίγματος, αποτυγχάνουμε να καταλάβουμε πως εχθρός μας δεν είναι ο Χρόνος, αλλά είναι οι παιδιάστικες άμυνες και οι φοβίες μας, που μας εμποδίζουν να αφεθούμε και να λιαστούμε κάτω από το ζεστό και θείο άγγιγμα της Αγάπης.
Το «Dead Woman Singing» (που κυκλοφόρησε στις 20 Μαρτίου 20019 μαζί με ένα υπέροχο βίντεο με την επιμέλεια του υπερταλαντούχου Φινλανδού video editor/ videographer Eetu Linnankivi) είναι το πρώτο εξ ολοκλήρου δικό μου κομμάτι –το μωρό μου!– και αποτελεί μέχρι στιγμής ίσως την πιο πολύπλοκη δημιουργία μου. Πρόκειται για ένα ακουστικό παζλ με 101 κανάλια, συναρμολογημένο από αναρίθμητα κομματάκια ηχογραφημένων και επεξεργασμένων φωνητικών μου, δημιουργώντας όλα μαζί μια βαθυστόχαστη ηχητική ιστορία. Οι στίχοι μιλούν για μια γυναίκα, η οποία όντας εγκλωβισμένη μέσα στο ασφυκτικό Κενό, προσπαθεί να βρει υποκατάστατα της ίδιας της ζωής που θα την μουδιάσουν, θα την αναισθητοποιήσουν ώστε να μην νιώθει τον ψυχικό της πόνο. Κι όμως, υπάρχει Κάποιος που την προστατεύει σε κάθε της βήμα και έρχεται στο τέλος να ψιθυρίσει πως η γυναίκα δεν είναι νεκρή, «απλά κοιμάται.»
10.Επόμενες κυκλοφορίες σου περιμένουμε;
Ω ναι! Το «Dead Woman Singing» θα συμπεριλαμβάνεται στο πρώτο μου LP εν ονόματι «Welcome To WΟΕ!nderland», το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέχρι το καλοκαίρι του 2019! Ως τότε θα κυκλοφορήσουν δυο ακόμα singles, το ένα μέσα στις γιορτές του Πάσχα με το όνομα «Cuckoo!» και στη συνέχεια ένα ακόμα συνεργατικό κομμάτι μαζί με videoclip, το «Guinevere” μέσα στο Μάιο.
11.Που σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Ας μου επιτραπεί η έκφραση «where the sun don’t shine»!!! Ελσίνκι προς το παρόν δηλαδή. Βέβαια άρχισε η μέρα να μεγαλώνει επικίνδυνα και εδώ … Δεν έχω πια που να κρυφτώ! Εκτός αν με πετύχετε μαζί με το Loop Station μου (βλέπε φωτογραφίες!) σε κανα λάιβ…
Μπορείτε για σιγουριά να με βρίσκετε πάντα στις εξής κρυψώνες:
vive.hearnow.com
Youtube Channel: V!VE Off!cial (https://www.youtube.com/channel/UCaBmjS5tTEH3LwGCLPnAChw?view_as=subscriber)
Facebook: https://www.facebook.com/Vivemusic
Instagram: https://www.instagram.com/vivexperimental
Spotify: https://open.spotify.com/artist/0fbftI5Oai74CgJpTjIZfD
Bandcamp: https://vive.bandcamp.com/releases
CD Baby Store : http://store.cdbaby.com/cd/vve3
i-Tunes : https://itunes.apple.com/gr/album/dead-woman-singing-single/1455918014?l=el&fbclid=IwAR0HRn_-vY2JuISHpeYwwVyc_eRCqwVj8zFYUdW7a3fP49MMJ0wqDGWG-eU
11.Ερώτηση bonus: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου Super ήρωας;
Εύκολο. Είναι πολλοί: Ο Διευθυντής του Παιδικού Χωριού SOS Θράκης –και πρώην αφεντικό μου– Γιώργος Βαφέας, οι Μαμάδες και Θείες SOS και το υπόλοιπο προσωπικό, όλοι ένας προς έναν. Άντε και ο Μπάτμαν.
