Ήταν καλοκαίρι του 2015, όταν αποφάσισα να πάω με την φωτογραφική μου στο Διδυμότειχο. Ανεβαίνοντας, λοιπόν, επάνω στον Καλέ, το κάστρο του Διδυμότειχου, είδα στο δεξί μου χέρι ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο. Στα παντζούρια του υπήρχε ένα κενό και πήγα να δω τι έχει εκεί μέσα. Όταν είδα τι είχε άρχισα, αμέσως να φωτογραφίζω. Αντίκρισα ένα μεγάλο χάρτη, βαρέλια, ξύλινες καρέκλες, σπασμένα μπουκάλια, καφάσια από ρετσίνες και πολλά άλλα αντικείμενα τα οποία ήταν σπασμένα κάτω στο πάτωμα. Η εικόνα αυτή με στεναχώρησε, διότι κατάλαβα για άλλη μία φορά πως η περιοχή αρχίζει να ερημώνει. Πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει στον βόρειο Έβρο και πολλά σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα. Παρόλα αυτά μπορείς να βρεις ένα θετικό στοιχείο. Εδώ κάποτε υπήρξε ζωή και είναι πολύ πιθανό να ξανά υπάρξει αν εμείς οι ντόπιοι μεριμνήσουμε για αυτό.
Τριαντάφυλλο;
Τι να πρωτοπώ για αυτήν την φωτογραφία… Αναμνήσεις πολλές… Όμορφες στιγμές… Θυμάμαι είχαμε επισκεφθεί με μια φίλη μου την Άρτα. Όποτε μπορούσαμε κάναμε ταξίδια. Ανήσυχα πνεύματα και οι δύο. Μία μέρα, λοιπόν, καταλήξαμε στο γιοφύρι της Άρτας. Εκεί βγάζαμε φωτογραφίες το τοπίο, συζητούσαμε και γελούσαμε, ώσπου κάποια στιγμή πέρασε ένας κύριος, που κρατούσε αυτό το τριαντάφυλλο. Βλέποντας μας καθισμένες κάτω να γελάμε, μας πέταξε το τριαντάφυλλο και είπε: «Τσακωθείτε για το τριαντάφυλλο» Εμείς κοιτάξαμε η μία την άλλη και αρχίσαμε να γελάμε. Αφού σταματήσαμε να γελάμε, πήρα το τριαντάφυλλο και άρχισα να φωτογραφίζω. Για μένα αυτή η φωτογραφία σημαίνει πολλά. Πέρα του ότι μου θυμίζει μία από τις καλύτερες στιγμές της φοιτητικής μου ζωής με έναν από τους αγαπημένους μου ανθρώπους, μου θυμίζει και τον έρωτα. Ένα κορίτσι κρατάει το τριαντάφυλλο και από μπροστά της ίσως περνάει ο μελλοντικός της έρωτας. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω ζήσει τέτοιες στιγμές στην ζωή και που έχω φίλους σαν την Δήμητρα.
Πες μας δυο λόγια για σένα,την καταγωγή και το επάγγελμα.
Αρχικά, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την προσοχή σας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό λίγο έξω από το Διδυμότειχο του Έβρου, τα Λάβαρα.Έχω σπουδάσει παιδαγωγικά και προς το παρόν μένω στο χωριό μου.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου φωτογράφος ;
Αγαπημένος μου φωτογράφος είναι ο βραζιλιάνος Sebastiao Salgado. Κυριολεκτικά στις φωτογραφίες του έχει αποτυπώσει την ‘’φρίκη’’ της ζωής. Ωστόσο αυτό το έχει κάνει με τόσο καλλιτεχνικό τρόπο που απλά κάθομαι, τις κοιτάω και μαγεύομαι. Μπορεί να αντικατοπτρίζονται τα δεινά του κόσμου αλλά εγώ πραγματικά νιώθω τυχερή που ζω και προσπαθώ να απολαμβάνω τα απλά και καθημερινά πράγματα της ζωής.
Ποιο ήταν το κίνητρο σου για να ασχοληθείς με την φωτογραφία ερασιτεχνικά ;
Μία φίλη μου ασχολιόταν ερασιτεχνικά με blog μόδας και ήθελε κάποιον να την φωτογραφίσει για να ανεβάσει υλικό. Μου ζήτησε,λοιπόν, να την βοηθήσω. Η πρώτη μας φωτογράφιση ήταν κάτω στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Τότε φωτογράφιζα με κινητό. Παρόλα αυτά, θυμάμαι ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και την συμβούλευα πως θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στον φακό, να είναι χαλαρή και να ζήσει την στιγμή. Δεν ήμουν καθόλου σχετική, αλλά το είχα κατά ευχαριστηθεί. Τότε κυριολεκτικά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ασχοληθώ, έστω και ερασιτεχνικά. Από τότε, λοιπόν, άρχιζα να φωτογραφίζω κυρίως την φύση και καμιά φορά ανθρώπους.
Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις και τι θα ήθελες να φωτογραφίσεις που δεν το έχεις ακόμα φωτογραφίσει ;
Προτιμάω κυρίως να φωτογραφίζω τοπία και ζώα. Κάποιες φορές, όμως, φωτογραφίζω και ανθρώπους. Μου αρέσει να αποθανατίζω τα συναισθήματα τους εκείνη την ώρα. Επίσης, θα ήθελα στο μέλλον να ασχοληθώ με το πορτρέτο πιο σοβαρά.
Ασπρόμαυρη ή έγχρωμη φωτογραφία και γιατί ;;;
Η αλήθεια είναι ότι προτιμάω την έγχρωμη φωτογραφία αλλά μερικές φορές επιλέγω την ασπρόμαυρη. Εξαρτάται τι θέλω να φωτογραφίσω. Επιλέγω την έγχρωμη για τις λήψεις που είναι σχετικές με την φύση, επειδή θέλω να φαίνονται τα χρώματά της, και την ασπρόμαυρη για τις φωτογραφίες ανθρώπων.
Θεωρείς ότι το συναίσθημα παράγει την φωτογραφία ή το αντίθετο ;
Πιστεύω ότι αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Προσωπικά, όταν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη πάντα καταλήγω με την κάμερα στα χέρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η φωτογραφία με το δέντρο και το φεγγάρι. Ένα βράδυ ήμουν στεναχωρημένη, οπότε πήρα την φωτογραφική μου και βγήκα έξω στους δρόμους. Όταν άρχισα να φωτογραφίζω αυτομάτως ένιωσα καλύτερα. ‘Όταν δε κατάφερα να βγάλω αυτή την λήψη αισθάνθηκα υπέροχα. Τα συναισθήματα μου σίγουρα κάποιος που κοιτάει την φωτογραφία δεν τα γνωρίζει , αλλά είμαι σίγουρη ότι κάτι θα αισθανθούν, όταν αντικρίσουν την φωτογραφία.
Αυτά από την Βάσω …..
Εσείς κρατήστε σαν ανάμνηση τις ιδιαίτερες, νεανικές της, φωτογραφίες της και το χαμόγελο της που σας είχα αναφέρει από την πρώτη στιγμή !!!
«Την Βάσω την συνάντησα για πρώτη φορά, πριν λίγες εβδομάδες. Αυτό που έκλεψε τις εντυπώσεις, στην πρώτη επαφή μαζί της, ήταν η ευγένεια, η ειλικρίνεια της και το υπέροχο, μεγάλο, αληθινό, χαμόγελό της.»
Δ. Π.
Το πρώτο εισαγωγικό άρθρο της Βάσως.
Instagram: Βάσω Τσερκεζοπούλου
