Διδυμότειχο: Γιώργος Ταυρίδης. Παντρεμένος? Όχι. Ελεύθερος-πολιορκημένος! Ερωτευμένος

3273

Μία συνέντευξη διαφορετική με τον Γιώργο Ταυρίδη.

Έναν ρεμπέτη απ το Διδυμότειχο

Ο Γιώργος Ταυρίδης κατάγεται από το Διδυμότειχο και  τα τελευταία χρόνια ζει στη Ρόδο και μιλάει για την ζωή του και το έργο του αποκλειστικά στο inrodos. Τον βρήκαμε στους  χώρους που ξεδιπλώνει το καλλιτεχνικό του ταλέντο, απλός, χαμογελαστός, με χαρά (και χιούμορ) δέχτηκε να μας παραχωρήσει την συνέντευξη.

 

-Γιώργο καλημέρα!

-Φίλε Δημήτρη καλημέρα, χαίρομαι που σε βλέπω.

-Και γώ!  Τι κάνεις;

-Μια χαρά!

-Που σε βρίσκουν οι λάτρεις του ρεμπέτικου και οι γυναίκες; Γιατί κάτι άκουσα..

-(Γέλια).. Τα τελευταία 7 χρόνια είμαι στην Ρόδο και βρίσκομαι σε δύο χώρους, Παρασκευή και Σάββατο στο Κελάρι 21:30 με 00:30 και την Κυριακή είμαι στο «The Walk in», 18:30 με 22:30. Και τα δυο είναι στην πανέμορφη παλιά πόλη της Ρόδου.

-Με ποιους μουσικούς συνεργάζεσαι εκεί;

-Στο Κελλάρι με δύο εξαιρετικούς φίλους, μουσικούς, την Ολυμπία Τσαρούχη στην κιθάρα και τον Γιάννη Αρφαρά στο μπαγλαμά. Επίσης με τον Μιχάλη Σαχπάζη στην κιθάρα και την Φλώρα Πατρίκη στο τραγούδι, φιλαράκια μου αγαπημένα, εμφανιζόμαστε στο «Τhe walk in», το οποίο είναι ένα ξεχωριστό μπαράκι, μοναδικό θα έλεγα με τον δικό του κόσμο!!! Είναι η τέταρτη σεζόν εκεί και θα πάμε κι άλλο, όσο είμαστε καλά.

-Και τι τραγούδια παίζετε;

-Αστικό λαϊκό τραγούδι στα χρόνια του μεσοπολέμου, λίγο δεκαετία του ΄50, λίγα γνωστά και πολλά άγνωστα κομμάτια, δηλαδή ψάχνω να βρω σχολαστικά, παλιά  τραγούδια που έγιναν επιτυχίες και στην πορεία του χρόνου χαθήκανε.

-Πες μου μερικά απ αυτά.

-Να ξεκινήσω απ τον Άγιο Μάρκο, Η κλωστηρού, Χαράματα η ώρα τρεις, Στο Χόλιγουντ, Αρρώστησα στα ξένα μακριά σου ….!!!

-Δεν γνωρίζω κανένα απ’ αυτά! Ο κόσμος ανταποκρίνεται; Ακούει;

– Οι πιο πολλοί ναι, αλλά έχουμε και τις κατά τα άλλα συμπαθέστατες… γαλοπούλες !!!

-Γαλοπούλες;;;

-Ακριβώς! Είναι κάποιοι, γυναίκες και άντρες που είναι στον κόσμο τους, μιλάνε και γελάνε τόσο δυνατά που λες και ακούω γαλοπούλες!!! Μας λείπει η παιδεία και ο σεβασμός στον καλλιτέχνη γενικότερα,  άσχετα με την διάθεση του ο καλλιτέχνης, προσπαθεί να φτιάξει το… δικό τους κέφι. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ενδιαφέρονται σοβαρά και διασκεδάζουν, μαθαίνοντας !!! Μου αρέσει όμως αυτή η αμφίδρομη επικοινωνία με το κοινό, όπως και να ‘ναι (γελάει… ). Διασκεδάζουμε και εμείς, όταν διασκεδάζει ο κόσμος. Όταν έρχεται στο κέφι !!!

-Γιώργο, είσαι από το Διδυμότειχο έτσι;

-Ναι, απόγονος του Ορφέα από το Ελληνοχώρι, είναι τρία χιλιόμετρα έξω από το Διδυμότειχο.

-Πάντως δεν ακούω Εβρίτικη προφορά!

-Ναι, λείπω πολλά χρόνια απ την πατρίδα μου, μερικές φορές ξεχνιέμαι βέβαια.. (χαμόγελα), βρισκόμαστε με τον αδερφό μου τον Βασίλη λέμε κάποιες λέξεις απ το χωριό και γελάμε! Μας φαίνεται αστείο μετά από τόσα χρόνια! Φυσικά, ο κάθε τόπος έχει τους δικούς του ιδιωματισμούς…

Photo: Βασίλης Τσιακάλης

-Πότε έφυγες απ το χωριό;

-Στα δεκαπέντε μου. Πήγα διακοπές στην Ολλανδία στα ξαδέρφια μου για ένα μήνα και έμεινα για δέκα χρόνια περίπου!

-Ααα τόσο καλά! (γέλια) Και με την μουσική πότε ξεκινάς;

– Είμαι από μουσική οικογένεια, ο παππούς μου, ο πατέρας μου ,ο θείος μου ο Σταύρος, ο αδερφός μου είναι μουσικοί, όλο μου το σόι βιολιτζήδες και ο αδερφός μου κιθαρίστας, Ο παππούς μου ο Γιώργης ο Μπουγάς  μάλιστα, έχει γράψει ένα θρακιώτικο τραγούδι  «Στο χωρίον Μεταξάδες, Γιάννης δήμαρχος» και καμαρώνω γι αυτό!

 

Από μικρός άκουγα μουσικές και όταν ήμουν 8-9 χρονών στο χωριό και υπήρχε κάποιο πανηγύρι ή γάμος, πρώτος και καλύτερος πήγαινα κοντά- κοντά στην ορχήστρα και παρατηρούσα τα όργανα και τους μουσικούς, θυμάμαι τον Κώστα Μπουζαμάνη με το ούτι, τον Χατζιάρα με το κλαρίνο, τον Δογάντζαλη (τσιτσάνη) που έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε πολύ ωραία, αυτά έβλεπα και ονειρευόμουν. Φλογέρα στο γυμνάσιο που ήταν υποχρεωτικό και στα δεκαεφτά μου, τότε ήταν που αγόρασα ένα μικρό αρμόνιο, παιδικό θα έλεγα, άρχισα να παίζω τα κάλαντα και τον εθνικό ύμνο με ένα δάχτυλο! (γέλια…).

-Και το ρεμπέτικο πώς προέκυψε;

-Στα εικοσιδύο μου αγόρασα ένα μπαγλαμά και το όργανο αυτό στην ουσία με οδήγησε προς αυτήν την κατεύθυνση  και άρχισα να ακούω τραγούδια γραμμοφώνου 78 στοφών, έτσι γνώρισα το Μάρκο Βαμβακάρη. Την Ξακουστή τετράδα του Περαία και όλη αυτήν την μεγάλη παρέα, Κερομύτης, Παπαιωάννου, Γιοβάν Τσαούς, Μπαγιαντέρας, Χιώτης κ.α. Αργότερα πήρα ένα Τζουρά, (ο τζουράς είναι το  μικρό μπουζουκάκι) και πολύ αργότερα  ένα κανονικό μπουζούκι, τρίχορδο!

-Επαγγελματικά πώς ξεκίνησες;

-(Χαμόγελο…) Ερχόμενος απ την Ολλανδία το΄93 στη Ρόδο, δούλευα σε ένα εστιατόριο σερβιτόρος στην παλιά πόλη, εκεί μέσα δούλευε μαζί μου ένας ακόμα σερβιτόρος που τραγουδούσε, ο Αντώνης ο Λουλουργάς και απέναντι από το εστιατόριο έμενε ο Πέτρος, ένας τσιγγάνος κιθαρίστας. Έτσι λοιπόν παίζαμε στο μαγαζί, στους τουρίστες και παίρναμε κάνα μπουρμπουαράκι. Όταν τελείωνε η σεζόν βγαίναμε και παίζαμε σ ένα παγκάκι, δίπλα απ το εστιατόριο για πάρτι μας, τότε έρχεται ένας μαγαζάτορας από ένα μπαράκι και μας κάνει την πρόταση να πάμε να παίξουμε στο μαγαζί του και να πιούμε και τα ποτάκια μας. Αυτό συνέχισε για καμιά βδομάδα ακόμη, μέχρι που πιάσανε οι πρώτες βροχές και κάποια στιγμή ο ίδιος μαγαζάτορας μας κάνει την πρόταση να πάμε να παίξουμε τον χειμώνα στο ρεμπετάδικο που πρόκειται ν’ ανοίξει. Και πήγαμε, αυτό ήταν!! Εκεί έμεινα μια σεζόν.

Μενταγιόν, έτσι λεγότανε το μαγαζί, στο Ζέφυρο. Το επόμενο μαγαζί ήταν το café chantant εκεί έμεινα πέντε ολόκληρα χρόνια. Η επόμενη κίνηση ήταν να πάω στην Αθήνα, να δω και να μάθω, περίπου μια δεκαετία έμεινα εκεί, γνώρισα και δούλεψα με όλους τους μουσικούς του είδους μου σε πολλά μαγαζιά, Ψυρρή, Μοναστηράκι  Ν.Κόσμο, Πειραιά, Πέραμα, Χολαργό κ.α. Εκεί γνώρισα το θέατρο και  τον Νίκο Καλογερόπουλο, συνεργάστηκα μαζί του για εφτά περίπου χρόνια ως μουσικός στην αρχή και ως ηθοποιός μετά, έχω κάνει παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, απ τον Έβρο μέχρι την Πελοπόννησο, Αριστοφανική σάτιρα, Άντον Τσέχοφ, Ζακυνθινές ομιλίες, Ιάκωβο Καμπανέλη κ.α. Όπως και τηλεόραση σε μικρούς ρόλους και μια ταινία. Και από το 2013 είμαι πάλι στο αγαπημένο ΝΗΣΙ του ΗΛΙΟΥ, λατρεύω την Ρόδο και την παλιά πόλη.  

Photo: Νώντας Τρίγκας.

-Μάλιστα..  Και με την τσαμπούνα; Πώς..;

-Ααααα… Αυτό είναι άλλη ιστορία! Λόγω καταγωγής, εμείς στον Έβρο έχουμε την γκάιντα!  Με την γκάιντα ξετρελάθηκα! Είχα πάει πάνω στο χωριό μου και αγόρασα μια γκάιντα κι άρχισα να μαθαίνω μόνος μου απ το ίντερνετ!  Μου άρεσε τόσο πολύ που άρχισα να τις φτιάχνω μόνος μου και κυρίως την γκαιντανίτσα (αυλός της γκάιντας ) έχω φτιάξει πάρα πολλές και από διάφορα ξύλα, εδώ στην Ρόδο ξέρουν τις τσαμπούνες, όταν έπαιζα γκάιντα κάποιοι μου έλεγαν.. τσαμπούνα ε?  Εεε όοοχιι .. γκάιντα είναι παιδιά!  Ααα κοίτα κοίτα, τσαμπούνα!  Εεε γκάιντα παιδιά!! Ε! Τσαμπούνα – τσαμπούνα αγόρασα και μια τσαμπούνα και είμαι τρις ευτυχισμένος!

-Στα μέρη σου πας καθόλου;

-Όπως το ‘πες καθόλου! Έχω να πάω εφτά χρόνια.. Μου λείπουν οι φίλοι μου, το χωριό μου, ο θρακιώτικος αέρας, τα λουκάνικα και ο καβουρμάς! Οι γονείς μου που τους υπεραγαπώ ζούνε μαζί μου εδώ στην Ρόδο και ο αδερφός μου, οπότε δεν έχω και κάτι το ιδιαίτερο να με τραβήξει στα μέρη μου..

-Να ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό;

-Ρίχτο!

-Παντρεμένος;

-Ελεύθερος πολιορκημένος! Ερωτευμένος..

-Γιώργο δικά σου τραγούδια γράφεις;

-Ναι, έχω, αρκετά οργανικά τραγούδια για μπουζούκι και καμιά δεκαριά ακόμα που έχουν και στίχο. Θα σας πω μια ιστορία για ένα τραγούδι: Είμαι ένα βράδυ στο σπίτι με πονόδοντο, πονάω και κρατάω με το χέρι μου το μάγουλο, αλλά φοβάμαι και λίγο τον οδοντίατρο, τον σκέφτομαι και φαντάζομαι εκεί την καρέκλα του (πολυθρόνα), με τα τρυπάνια  και τα εργαλεία του και με πιάνει ανατριχίλα! Ε, τι να κάνω, τι να κάνω ο καημένος έγραψα ένα τραγούδι!

«Το’να δόντι μου κουνιέται τα άλλο μου παραπονιέται, το γιατρό γυρεύουν όλοι και με πιάνουν οι διαβόλοι !!!»

(Γέλια…) «Ρε γιατρέ», έτσι λέγετε το κομμάτι και το αφιερώνω στον ξάδερφο μου τον οδοντίατρο απ το Διδυμότειχο και ζεί στην ρόδο τον Στάθη Μανουσάκη! Ο πόνος δεν πέρασε, αλλά το τραγούδι μου ‘μεινε! (γέλια)

-Για το μέλλον;

-Ετοιμάζεις κάτι, έχεις καμιά ιδέα;

-Ναι..(σκεφτικός)  έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά.. δεν ξέρω…

Έχω γράψει μια μουσικοθεατρική παράσταση αφιερωμένη στον Πέτρο Κυριακό. Ο Κυριακός ήταν ένας αυτοδίδακτος ηθοποιός, μουσικός (κιθαρίστας), δεινός αμανετζής (έτσι γράφει το βιογραφικό του) και έζησε την δεκαετία του 30. Ψάξτε στο διαδίκτυο να μάθετε περισσότερα για αυτόν τον άνθρωπο, θα πάθετε πλάκα.  Αυτό θέλω να κάνω.. αλλά για να δούμε…  Έβαλα και πολλούς χαρακτήρες μέσα, το έργο έχει 16 ρόλους απ τους οποίους οι 5 είναι μουσικοί! Θα δούμε !!!

-Φίλε Γιώργο σ ευχαριστώ και θα χαρώ να τα ξαναπούμε! Ααα..  και την Παρασκευή θα έρθουν κάτι φίλοι μου, που με ρώτησαν, για μεζεδάκι και ζόρικες πενιές!

-Φίλε μου, εγώ σ ευχαριστώ για την τιμή!!

 

Χρήσιμα links :

Video: Πάμε ρε παιδιά Γιώργος Ταυρίδης

Video: Ο Γιώργος Ταυρίδης στο κελάρι στη Ρόδο

Video: ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ …ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΑΞΙΔΙ

facebook: Γιώργος Ταυρίδης – Giorgos Tavridis

Group facebook: ΓΚΑΙΝΤΑΝΙΤΣΕΣ ΕΒΡΟΥ

Για το inRodos, Δ.Π.