Πραγματοποιήθηκε για ακόμη μια χρονιά στο Ισαάκιο Διδυμοτείχου το λαογραφικό δρώμενο ”Ο Πουρπούρης”.
Το Δρώμενο του Πουρπούρη στο Ισαάκιο Έβρου
«….Όσα άστρα έχει ουρανός κι φύλλα που τα δέντρα τόσα καλά να δώσει Θιος ιδώ που τραγουδάμε…
Αϊ κι του χρον»
«Και ένα σωρό άλλες ευχές για την κάθε περίσταση αλλά και για κάθε πρόσωπο της οικογένειας ξεχωριστά από τα παλικάρια του Πουρπούρη να τραγουδάνε και να εύχονται μέσα σε κάθε αυλή του χωριού. Τα κρανίσια “τζιουμάκια” να χτυπάν την “γης” για να την ξυπνήσουν και τα κουδούνια ρυθμικά να ξορκίζουν το κακό. ο Πουρπούρης επιβλητικός και “άρχοντας” της μέρας και της κάθε στιγμής με το ξίφος του προστατεύει την Κορτοπούλα από τις απαγωγές. Και όλοι μαζί με αυτόν τον τρόπο θα γυρίσουν σε όλους τους μαχαλάδες του χωριού και θα μπουν μέσα σε κάθε σπιτικό που τους περιμένει για να τους κεράσει ένα ποτήρι μπρούσκο κρασί έναν μεζέ, λίγο τσίπουρο, τυρί και ψωμί. Έθιμα μιας άλλης εποχής που προσαρμόστηκαν στο πέρασμα των αιώνων, όμως ποτέ δεν έχασαν τους συμβολισμούς και την αρχαϊκότητά τους. Λες και ο χρόνος σταμάτησε μόνο για μια στιγμή εκείνη την ημέρα.»
Τι ήταν όμως ο περίφημος πλέον ήρωας που ξεσήκωνε τέτοιες μέρες πάντα, τις γειτονιές του χωριού;
Γράφει ο Δημήτρη Βραχιόλογλου:
Οι μεταμφιέσεις στη Θράκη υπήρξαν οι χαρακτηριστικότερες εκδηλώσεις του περίφημου δωδεκαήμερου, της εορταστικής περιόδου δηλαδή που ξεκινούσε από την παραμονή των Χριστουγέννων και έφτανε έως τα Φώτα και σκοπό είχαν να θυμίζουν στους Θρακιώτες τη μεγάλη μέρα της Χριστιανοσύνης.
Ένα από αυτά τα έθιμα είναι το προσφυγικό έθιμο του «Πουρπούρη», που αναπαριστούσαν οι κάτοικοι του Ισαακίου του Έβρου τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων.
Ο «Πουρπούρης», φορούσε προβιά ή κάπα τσομπάνη, μάσκα από νεροκολοκύθα και κουδούνια στη μέση. Πήγαινε από σπίτι σε σπίτι με τη συνοδεία των νέων του χωριού και έλεγε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
«Η λαογραφία, έστω και έμμεσα βρίσκει πρόσφορο πεδίο στην οικογένεια τόσο των χωριών όσο και των αστικών κέντρων.
Ασυνείδητα ή και συνειδητά ορισμένες φορές, οι άνθρωποι συνεχίζουν αυτό που οι γονείς και οι παππούδες τους έκαναν πριν πάρα πολλά χρόνια. Χάρη στους πολυάριθμους πολιτιστικούς συλλόγους των χωριών και των πόλεων κρατούνται ζωντανές παραδόσεις με τις οποίες μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν ολόκληρες γενιές».
Δημήτρη Βραχιόλογλου, Θρακιώτης λαογράφος
https://www.facebook.com/100000235475141/videos/237919239332529/
