Οι σύγχρονες κοινωνίες, για να λειτουργήσουν χωρίς να διαλύονται, χρειάζονται τεράστιες υποδομές. Χρειάζονται δρόμους, σιδηρόδρομους, λιμάνια και αεροδρόμια, ενέργεια, καύσιμα, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση και αποχέτευση, τροφοδοσία. Και όλα αυτά σε επάρκεια, με άμεση δυνατότητα αναπλήρωσης αν κάτι πάει στραβά και σε καλή κατάσταση.
Χρειάζονται, επίσης, μεγάλα τεχνικά έργα για την ασφάλεια των κατοικημένων περιοχών, λόγου χάρη έργα αντιπλημμυρικά, έργα συγκράτησης του εδάφους, έργα πυρασφάλειας και ούτω καθεξής. Μια σύγχρονη πόλη έχει τεράστιες ανάγκες για να διατηρηθεί σε βιώσιμη κατάσταση, βασίζεται σε πυκνά δίκτυα που τη διατρέχουν σαν νεύρα, φλέβες και αρτηρίες και που οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή τους στην καθημερινότητά μας, διότι τα θεωρούμε αυτονόητα.
Ε, λοιπόν, δεν είναι αυτονόητα. Για να διατηρούνται σε λειτουργική κατάσταση απαιτούνται εργασίες συντήρησης, επιδιόρθωσης, επέκτασης και αναβάθμισης σχεδόν ακατάπαυστα. Αν παραμεληθούν έστω και λίγο, πριν περάσει πολύς καιρός θα αρχίσουν να εμφανίζουν φθορές και, στη συνέχεια, αστοχίες. Αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσουν.
Ο ένας και μοναδικός οργανισμός που έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο σε διαρκή βάση είναι το κράτος. Όχι μια ιδιωτική εταιρία, όχι μια ΣΔΙΤ, όχι ένα καινοτόμο σχήμα επενδυτών εντερπρενέρ που “έχουν μια φοβερή ιδέα”. Το βαρετό, εκνευριστικό, δυσκίνητο και “υδροκέφαλο” κατά τους φιλελέδες κράτος. Αυτό το κράτος στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί, λοιδορηθεί και συκοφαντηθεί σε βαθμό που να θεωρείται από τον μέσο πολίτη από εντελώς άχρηστο στην καλύτερη περίπτωση σε τύραννο στη χειρότερη. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι πρωταγωνιστές της λοιδορίας, της απαξίωσης και της συκοφαντίας είναι κατά κανόνα άτομα που σιτίζονται πλουσιοπάροχα από τον κρατικό κορβανά και οι υπάλληλοί τους σε θέσεις -οποία έκπληξη- κρατικής ευθύνης.
Τα αποτελέσματα της εγκατάλειψης, της απαξίωσης και της αποσύνθεσης του οργανωμένου κράτους στην Ελλάδα τα βιώνουμε εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες -τουλάχιστον. Αλλά, πλέον, έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το σημείο της φθοράς και της αστοχίας και έχουμε μπει σε εκείνο της διάλυσης των υποδομών. Τέτοια φαινόμενα στο εξής θα είναι όλο και συχνότερα, όλο και φονικότερα, όλο και καταστροφικότερα. Και οι ίδιοι κρατικοδίαιτοι κηφήνες θα σας λένε ότι είναι η νέα κανονικότητα, deal with it, τι να κάνουμε, κλιματική κρίση, αυτά έχει η ζωή, ατομική ευθύνη, να μας λυπηθεί ο Θεός.
Καλό θα ήταν να το θυμάστε αυτό όταν σας μιλούν γλυκά για λιγότερο, πιο ευέλικτο και ελαφρύτερο κράτος, για τα καλά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, για την αγορά που τα ρυθμίζει όλα και για το πνεύμα του επιχειρείν και θα σας καλούν να τα επιλέξετε και πάλι, διότι πήγε τόσο καλά μέχρι τώρα. Εννοούν αυτό ακριβώς που βλέπετε, που ζείτε και θα ζείτε για το ορατό μέλλον.
Από την άλλη, ποιος είμαι εγώ να σας πω τι θα κάνετε?
Γιάννης Γούναρης
