Η αβάσταχτη ανυπαρξία ενός ανίδωτου σύμπαντος.
Σκεφτείτε το Λούβρο μετά από πυρηνικό χειμώνα.
Ο κόσμος έχει καταστραφεί και οι θεατές εκλείπουν.
Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν έχει καταφέρει να επιζήσει.
Τα εκθέματα βρίσκονται ακόμα άθικτα στις προθήκες.
Ποιόν αφορούν;
Τι νόημα υπάρχει στην Τέχνη, στην ομορφιά, στο κάλλος τους;
Σημαίνουν κάτι γιά κάποιον;
Αξίζουν ως αυθύπαρκτα αντικείμενα;
Αντιλαμβάνεται κανείς τη θέση τους στην Ιστορία;
Αν δεν υπάρχει κάποιος εκτιμητής της αξίας ενός αντικειμένου, υπάρχει αξία;
Ποιός θεωρεί κάτι αν ο ίδιος δεν υπάρχει;
Μπορεί ν ακούγεται εγωιστικό και μονομερές ως προς τη θέση μας, αλλά είναι το απόλυτο υπαρξιακό ερώτημα.
Υπάρχει κάτι όταν πάψω να υπάρχω ως θεατής;
Πολλοί έχουν μιά έτοιμη απάντηση ότι το σύμπαν δεν ενδιαφέρεται αν υπάρχεις ή δεν υπάρχεις.
Βρίσκεται εκει, άχραντο και αμίαντο.
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι το νόημα και την κατανόηση ενός έργου όπου όλοι είμαστε θεατές την δίνουμε εμείς!
Εμείς πλέκουμε τον καμβά της ιστορίας.
Εμείς φτιάχνουμε το σενάριο γιά να κατανοήσουμε ένα έργο, που όταν ήρθαμε γιά να το παρακολουθήσουμε, δεν είχαμε ιδέα γιά την πλοκή του.
Εμείς και ίσως κι άλλοι πολιτισμοί είμαστε οι προνομιούχοι της συνείδησης ενός απέραντου σύμπαντος κι αυτό πρέπει να το διαφυλάξουμε ως το πιό πολύτιμο πετράδι του κόσμου.
Η Νίκη δεν χρειάζεται να υπάρχει αν δεν υπάρχει ο θεατής!
Γι αυτόν φτιάχτηκε ως τελικός σκοπός ενός πετυχημένου σύμπαντος.
Κάθε άλλο σύμπαν θα είναι σκελετός στο υπόγειο.
