Υπόκλιση στο δικό μας… Μίμη

ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ “ΔΙΚΟ ΜΑΣ”…ΜΙΜΗ !

“Η ΣΤΕΓΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ” !

ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

ΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ, ΓΕΜΑΤΗ, ΑΠΟ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΑ ΠΑΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ!

ΟΙ ΝΙΚΟΣ ΠΙΝΑΤΖΗΣ ΚΑΙ ΑΚΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΘΑ ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΣΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ…ΦΙΛΟΥ !

Οι φωτογραφίες στο λεύκωμα του Μίμη Δούκα αποτυπώνουν την εικόνα της Αλεξανδρούπολης στα τέλη του περασμένου αιώνα.

Τα χαμηλά σπίτια με τις αυλές, οι αλάνες, τα εμπορικά με τα σιδερένια στόρια, οι δρόμοι και οι πλατείες, αφόρμηση ιχνηλάτισης της πολιτισμικής μνήμης και αφύπνισης της συλλογικής θύμησης.

Ο φακός του Μίμη Δούκα, εστιάζει στην αρχιτεκτονική της πόλης, απαθανατίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική και οικονομική ζωή των κατοίκων της πόλης σε μία προσπάθεια υπέρβασης της λήθης που έπεται του νεωτερισμού και της εξέλιξης.

Ο Μίμης Δούκας (1944-2007) απαθανάτισε με τον φωτογραφικό του φακό κτίσματα, πλατείες και γειτονιές της Αλεξανδρούπολης, μαρτυρίες και τεκμήρια μιας «άλλης» Αλεξανδρούπολης, μιας Αλεξανδρούπολης που χάθηκε λόγω της λαίλαπας των αντιπαροχών, της ανοικοδόμησης πολυώροφων κτηρίων και των αναπλάσεων στο δημόσιο χώρο.

Φωτογράφησε την πόλη με συνέπεια επί 30 συναπτά έτη, από 1977 έως το 2003, χρησιμοποιώντας αναλογική φωτογραφική μηχανή και τυπώνοντας μόνος του «σε αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμο στο μπάνιο του σπιτιού μας, βιώνοντας, αφενός, με αυτό τον τρόπο όλα τα στάδια της φωτογράφισης, και αφετέρου, προσπαθούσαμε να αντεπεξέλθουμε οικονομικά στο δαπανηρό χόμπι της φωτογράφισης, που την εποχή εκείνη κόστιζε πολύ ακριβά» σύμφωνα με τη μαρτυρία της συζύγου του, Αμαλίας Δούκα.

Το λεύκωμα περιλαμβάνει ως επί το πλείστον φωτογραφικές απεικονίσεις μονοκατοικιών, καθώς ο Μίμης Δούκας «αντιλαμβανόμενος τη λαίλαπα της αντιπαροχής της δεκαετίας του ’70 στην πόλη, ήθελε φωτογραφίζοντας να αποτυπώσει την εικόνα της πόλης που χάνονταν.

Της πόλης με τις μονοκατοικίες και τις αυλές τους και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της» σημειώνει η Αμαλία Δούκα. Συνεπώς, ο φακός του Μίμη Δούκα δεν εστιάζει, απλώς, στην αρχιτεκτονική της πόλης, αλλά αποτυπώνει πολλαπλά στοιχεία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής των κατοίκων της Αλεξανδρούπολης στα τέλη του προηγούμενου αιώνα.

Οι φωτογραφίες του Μίμη Δούκα είναι περιγραφικές και αποπνέουν τη δυναμική της εποχής τους. Μιας εποχής σε μετάβαση και αλλαγή για την όψη της Αλεξανδρούπολης και, συνακόλουθα, για τους όρους ζωής των κατοίκων της.

Μιας εποχής που το μοντέλο οικιστικής ανάπτυξης εισήγαγε τα πολυώροφα κτίσματα, μεταλλάσσοντας καθοριστικά τον τρόπο που συγχρωτίζονται, αλληλεπιδρούν και δημιουργούν σχέσεις οι άνθρωποι, την αίσθηση της κοινότητας μεταξύ των κατοίκων της πόλης.

Ο Μίμης Δούκας δεν ήθελε το φωτογραφικό του αρχείο να παραμείνει στην αποκλειστική διάθεση του ίδιου και της οικογένειάς του.

Έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι “φυλακίζει” στο φακό του μια μεταβατική περίοδο της πόλης, ήθελε να μοιραστεί τη δουλειά του, αφενός, ανακινώντας τη μνήμη των ανθρώπων που έζησαν αυτή την εποχή, αφετέρου,δείχνοντας στους νεότερους ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης.

«Επιθυμία του Μίμη ήταν να τυπώσει αυτές τις φωτογραφίες σε λεύκωμα και να το κάνει δωρεά στους συμπολίτες του με την αφορμή του εορτασμού των Ελευθερίων της πόλης, αποσκοπώντας στη διατήρηση της μνήμης για τους παλαιότερους και την απόκτηση της γνώσης για τους νεότερους».

«Την επιθυμία αυτή» συνεχίζει η Αμαλία Δούκα « καταφέραμε να την κάνουμε πραγματικότητα δώδεκα χρόνια μετά το θάνατό του χάρη στην ευγενική χορηγία και συμπαράσταση της εταιρίας Dasteri, του Νίκου Δαστερίδη και της οικογένειάς του, τυπώνοντας 500 αντίτυπα.

Τα αντίτυπα του λευκώματος έχουν διατεθεί δωρεάν στις βιβλιοθήκες του δήμου Αλεξανδρούπολης, στα μουσεία και στα σχολεία. «Δεδομένης της αυξημένης ζήτησης από πολλούς συμπολίτες μας για το λεύκωμα, αλλά και φορείς της πόλης, βρισκόμαστε σε συζητήσεις με τον δήμο Αλεξανδρούπολης για την ανατύπωση του λευκώματος» επισημαίνει η κ. Δούκα.

Ο Μίμης Δούκας, παρατηρούσε κι αφουγκραζόταν τις επερχόμενες αλλαγές στην όψη της πόλης.

Αντιλαμβανόταν ότι οι παλιές μονοκατοικίες με τα μωσαϊκά, τα ξύλινα παραθυρόφυλλα και τις κεραμοσκεπές, δίνοντας τη θέση τους στις ψηλές πολυκατοικίες με τα πολυάριθμα διαμερίσματα, έδιναν ταυτόχρονα τη σκυτάλη σε μία καθημερινότητα, όχι καλύτερη ή χειρότερη αλλά διαφορετική, στην οποία οι αυλές, οι άλλοτε «μικρές συναγωγές» της κάθε γειτονιάς, εκεί όπου οι παρέες μοιράζονταν όνειρα και έγραφαν τη δική τους ιστορία, δεν θα είχαν θέση.

Ίσως γι’ αυτό και δεν περιορίστηκε στο να διαβεί απλά τους δρόμους της πόλης, προσπερνώντας τη ζωή όπως την είχε γνωρίσει. Ίσως γι’ αυτό επέλεξε να σταθεί και ν’ απαθανατίσει, όχι τη στιγμή, αλλά τελικά την εποχή.

ΚΡΙΤΙΚΗ : ΕΙΡΗΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΗΓΗ : artstart.gr

____________________

~ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΟΥΚΑΣ ~

( 1944-2007)

*–Γεννήθηκε στα Παγούρια Ροδόπης από τον

Παναγιώτη και την Πελαγία Δούκα, αλλά μεγάλωσε και έζησε στην Αλεξανδρούπολη.

*–Σπούδασε ηλεκτρονικός στον Ευκλείδη Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε στην ΕΛΔΥΚ (Κύπρος 1965-66) ώς έφεδρος αξιωματικός και είχε πτυχίο

αυτοδύτη.

*–Πρώτη του εργασία ήταν στην εταιρία “PIRELLI”

(εργοστάσιο Πάτρας) ως επιθεωρητής Βόρειας Ελλάδας

στις αποζημιώσεις ελαστικών μεγάλων οχημάτων.

*–Στην συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο αυτοκινήτων, ελαστικών και ανταλλακτικών και παράλληλα με την εμπορία φωτογραφικών μηχανών και αναλωσίμων.

*–Στα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε

με την ηλεκτρονική και τις ασύρματες επικοινωνίες.

*–Εργάσθηκε στην MARAK Ηλεκτρονική Α.Β.Ε.Ε. εδώ στη πόλη μας ως προϊστάμενος αναλογικών κατασκευών, και ήταν ο επίσημος συντηρητής της Νομαρχίας Έβρου στο δίκτυο ασύρματης επικοινωνίας της.

*–Σύζυγός του η Αμαλία Καραϊσκάκη- Δούκα, και γιοί του οι Πάνος και Χρήστος.