Αναφέρει ο Δον Κιχώτης στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θερβάντες.
«Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»
Εάν θέλεις να αλλάξει κάτι να ψηφίζεις με σύνεση. Μην απέχεις!!!
Η αποχή εδώ και μια δεκαετία σχηματίζει πανευρωπαϊκή «κυβέρνηση» και μάλιστα… αυτοδύναμη. Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια ύφεσης, λιτότητας, οριζόντιων περικοπών και μίας σκληρής εσωτερικής υποτίμησης, πού βρίσκεται η ελληνική οικονομία και ποιο μέλλον έχει η ταλαιπωρημένη κοινωνία; Η απάντηση είναι σχετικά απλή.
Ο δρόμος που ακολουθείται είναι αδιέξοδος προς δυο αυτοδυναμίες. Η μια της αποχής και η άλλη της Νέας Δημοκρατίας. Και δυστυχώς η αυτοδυναμία αποδεδειγμένα γεννά παθογένεια και πελατειακό κράτος.
Δεν αμφισβητούμε ότι ένα μέρος του κόσμου που απέχει από τις εκλογές με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του απέναντι σε όσους του «μαυρίζουν» τη ζωή, σε εκείνους που τον εξαπατούν ή τους άλλους που είναι ανίκανοι να κάνουν κάτι για να την βελτιώσουν. Ότι με τη στάση του αυτή βγάζει, ταυτόχρονα, και μια κραυγή για να φωνάξει την ανάγκη του να ανοίξει ένας δρόμος έμπνευσης, ελπίδας και προοπτικής για να τον περπατήσει. Η αποχή, που το κυρίαρχο σύστημα την διαχειρίζεται προς όφελός του, ούτε ελευθεριακή στάση συνιστά, ούτε νέους δρόμους ανοίγει, όπως λανσαρίστηκε στο παρελθόν από διάφορους επιπόλαιους . Η ελεύθερη επιλογή της αποχής είναι, τελικά, μια κατευθυνόμενη επιλογή που διδάσκεται 365 μέρες το χρόνο από μια Δημοκρατία που της αρκεί η τυπική της «νομιμοποίηση».
Εν προκειμένω η αποχή «ψηφίζει». Και στις σημερινές συνθήκες, η αποχή ψηφίζει υπέρ των ισχυρών του συστήματος και όχι εναντίον τους. Το πολιτικό σύστημα που κόβει μισθούς και συντάξεις, που ναρκοθετεί το μέλλον της νέας γενιάς παράγοντας μια καθημερινότητα «γκρίζα» και μίζερη, που έχει για σημαία του το ψέμα, την υποκρισία και την κωλοτούμπα, δεν είναι φυσικά αφελές. Δεν περιμένει την πάνδημη έγκριση και το ολόθερμο χειροκρότημα για όσα δεινά προκαλεί στα θύματά του. Επομένως, για εκείνες τις λαϊκές μάζες που δεν μπορεί να προσεταιριστεί, να εγκλωβίσει, να εξαπατήσει μέσω των εκβιασμών, των απειλών και των διλημμάτων, έχει επεξεργασμένη τακτική. Την τακτική της «ουδετεροποίησής τους». Όμως, αυτή η δήθεν «ουδετερότητα» στην οποία οδηγούνται οι υπνωτισμένοι από τις θεωρίες του «όλοι ίδιοι είναι» και του «τίποτα δεν αλλάζει», όχι μόνο δε συνιστά απόρριψη των υπευθύνων για τα κακώς κείμενα, αλλά μετατρέπεται και στον πιο «χρήσιμο» στυλοβάτη τους. «Ουδετερότητα» δεν υπάρχει ποτέ και για τίποτα. Πολύ δε περισσότερο σε συνθήκες κοινωνικών αναμετρήσεων και ταξικών διαφοροποιήσεων, η υποτιθέμενη «ουδετερότητα» είναι μια στάση και μια θέση που, εξ αντικειμένου, αθροίζεται με την πλευρά εκείνων που κρατούν το μαστίγιο.
Όσο ο «απέχων» από την κάλπη θα (νομίζει ότι) ασχολείται με την πάρτη του, κάποιοι άλλοι – αυτοί που τον στείλανε στον «καναπέ» του – θα συνεχίζουν να ασχολούνται μαζί του, στο όνομα της… Δημοκρατίας.
Είναι τρομακτικό οι νέοι να έχουν επαναπαυτεί σε αυτήν την κατάσταση και να μην προσπαθήσουν να την αλλάξουν προς όφελος του κοινού συμφέροντος.
Εάν θέλεις να αλλάξει κάτι να ψηφίζεις. Και να ψηφίζεις με σύνεση. ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί .
Τόνοι αίματος χύθηκαν για να έχουμε αυτό το δικαίωμα που οι περισσότεροι υποβαθμίζουν. Μη ξεχνάς ότι υπάρχουν χώρες που δεν έχουν καν την πολυτέλεια έκφρασης του λόγου και των πιστεύω τους.
Δημήτριος Χαρνίδης
