Παιδί … μου!

Λατρευτό μου… πονεμένο μου παιδί,
μύριες ευχές τ’ αγέρι να σου φέρει
από ψηλά μετρώ τα κύματα…σε ψάχνω.
Ζωή μου όλη…ανάσα μου και …σπλάχνο
‘λύσανε οι κάβοι’…
εδώ και χρόνια
κι’ ακόμα σου ‘κρατώ’ το…χέρι
σε’ διωξε η ανάγκη …
κι’ έφυγες με τα χελιδόνια…

‘‘Άγουρο’’ αετόπουλο …έπεσε απ’ τη φωλιά
μου’ φυγε ‘αμέσως’…δεν το’ δα…αν ξέρει να πετά.
Ελπίζω …τώρα που άσπρισε να’ ναι καραβοκύρης…
Πεθάνανε τα ζα…μα το θυμάται η αγριελιά!
Μαζί τηνε φυτέψαμε…
Ήταν μωρό …σαν άρχισε να περπατά…
Μικρό … τυραννισμένο μου αγγελούδι
αν φοβηθείς τα αστραπόβροντα…
έλα στον κόρφο μου να γύρεις…
Στη σιγουριά, στις όμορφες τις θύμησες … μ’ εκείνο το τραγούδι
σαν σε νανούριζα…μικρό
σ’ εκείνες τις … ‘αλαργινές τις θάλασσες’ με τις ‘αρχαίες τριήρεις’!

Κι’ αν είσαι …τρομαγμένο…
παντοτινά σε… περιμένω!
Εκεί που πας…
θα σου’ ρθουν γύρω σου πολλοί…
θα σου’ ρθει κι’ η ‘παλιανθρωπιά’!
Μην τη σκιαχτείς…
δύσβατο δρόμο θα διαβείς, αλλ’ είσ’ αναθρεμμένο μ’ αρετές…
Πνίξ’ την κι’ αυτή και τ’ άδικο …μαζί και την ‘ομορφονιά’ την απονιά
που’ ναι ‘αδελφές’!

Παιδί μου …ο νόστος σου… μια μέρα θα γενεί θεριό
δεν θα σου συγχωρέσει…την ‘ωμή αλήθεια’, τ’ οριστικό σου το φευγιό…
Σ’ εχθρεύεται…παραμιλά!
Βγες …ξεπροβόδισέ τον και κοίταξε ακόμα πιο ψηλά
εκείθε στ’ απάτητα βουνά, στα αέναα χιονισμένα βράχια
με τις ‘αστροσκαλιστές’ τις κορυφές και τις λιαχτίδες … ‘ξέπλεκα μαλλιά’!
Πιο πάνω κι’ απ’ τα σύννεφα της θλίψης… εκεί πoυ’ ναι κυρίαρχη η γαλήνη
αυτή η “θεοκρυσταλλένια κρήνη”,
που κάνει θαύματα σαν ‘απαγκιάζει’ τον…θυμό και φέρνει … ‘σιγαλιά’!

Σε πείσμα όλων…
θα ζω ώσπου να σε ξαναδώ…
Ολημερίς…
θα ξεγελώ τον Χάρο…
Τα’ παμε με τη ξενιτιά…
το δάκρυ σου θα’ ναι μονάχα της χαράς…
κι’ εκεί …κι΄εδώ!
Ειδεμή…
θα ενώσω τα βουνά …
θα σκίσω τον ωκεανό και θα’ ρθω να σε πάρω!

‘Σκυφτή’… ζωή μου…
πέρασες…
αθόρυβη σα … ‘μαραμένη’ γλάστρα…
Μα η ψυχή μου…
βράζει με το νου!
Δεν τον
σχωρνά τον μισεμό!
Είναι περήφανη…
και συντροφεύει τ’ άστρα!

Τι… ακούστηκε;
Στάσου να τρέξω…να γενώ αερικό!
Να μη με δει…
Έχω να το’ δω… από μικρό…
Ρωτώ;
Είν’ του παιδιού μου…το κακό;
θα τό’ βρω …απ’ τ’ άγγιγμά του το… “μυρωδικό”!
Εμένα…δε θα με ‘καταπραΰνετε’ με “ψέμα” …

Μα…
κλαίν’ τα δάση,
μαραθήκαν τα σπαρτά …
τσιρίζουν τα πουλιά…
γέρνει… ο πλάτανος απ’ τους λυγμούς,
λυγούν οι κλώνοι της ροδιάς,
μοιρολογούν κι’ οι ιτιές στο ρέμα!

Τότες…
στάχτη τα πάντα να γενούν
οι ανθοί να πάψουν να μοσχοβολούν…
Χαράμι η πλάση κι’ η ομορφιά της …
λάβα να καίει … στα “σωθικά” της!

Πάρτε μου πίσω την αυγή…
κι’ ας μείνει χωρίς λάδι το καντήλι!
Να σβήσει…
η μέρα αυτή…
να μη ξημερωθεί!

Τρεχάτε πίσω μου… χτικιά…
πάρτε χολή απ’ την πνοή
κι’ απ’ τη μιζέρια … ανασαιμιά
δώστε στον βούρκο κλίση για… ροή
κι’ αλέστε στους μύλους … του νεκροπόταμου
νίτρο μαζί με αίμα…κάρβουνο μ’ ίδρο απελπισιάς, με κάλι και με θείο…
Ωρέ…δειλοί
το σύμπαν όλο να… καεί!
Στομώστε τη μπαρούτη κι’ ανάψτε το… φυτίλι!

Παιδί μου…
ταχιά να ανταμωθούμε εκεί στα… ‘ξένα’!
Μοίρα…
γιατί σε μένα;