Μου είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής που συνάντησα εκεί…. στον Έβρο

1930

Με πολύ μεγάλη χαρά έφυγα από την Αθήνα, την περίοδο εορτασμού του Πάσχα, για το σπίτι μου… στην ακριτική Ορεστιάδα και με ανάμεικτα συναισθήματα αναχώρησα μετά από ένα έντονο και γεμάτο συναισθηματικές διακυμάνσεις 20ήμερο, όπου η καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους και την εκρηκτικά ανθισμένη φύση, έκανε τη τεράστια διαφορά από το μεγάλο αστικό κέντρο, που εγκατέλειψα έστω για λίγο.

Έγραψα και πιο πάνω για ανάμεικτα συναισθήματα, που δυσκολεύομαι πολύ να γράψω, γιατί μου είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής που συνάντησα εκεί…. στον Έβρο, στον κάμπο της Νέας Βύσσας,  των Καστανεών – Ριζίων, του Πυθείου, Δικαίων και της ίδιας της πόλης της Ορεστιάδας.

Μία σύντομη περιγραφή θα σας πείσει…

Σάββατο πρωί και έχοντας φουσκώσει τα λάστιχα του αγαπημένου μου ποδηλάτου, αρχίζω τις γρήγορες πεταλιές για τον κάμπο…

Προσπαθώ να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ…. εκεί… που οι μυρωδιές της εύφορης και πρόσφατα πλημμυρισμένης γης, δημιουργούν μια αόρατη σύνδεση με το έδαφος. Κάτι σαν ένα είδος γείωσης, που εξάγει όλες  τις αρνητικές σκέψεις, επιδράσεις και επιρροές που έχουμε κρυμμένες μέσα μας και με πολύ δυσκολία θα τις βγάζαμε προς τα έξω.

Εξαγνισμός ψυχής και ματιών από το υπέροχο κίτρινο χρώμα της καλλιέργειας ελαιοκράμβης, που ακτινοβολεί έντονα από το λαμπερό ήλιο και ήδη τα πρώτα σπίτια της Καβύλης  εμφανίζονται μπροστά μου… και έμπροσθεν αυτών μια ομάδα σκιών που όσο πλησιάζω γίνονται ανθρώπινες που εκπέμπουν δυστυχία και απόγνωση.

Μια ομάδα 18 περίπου ανδρών και 10 νέων γυναικών με μαντήλες στο κεφάλι…  που πέρασαν το ίδιο πρωί τα χερσαία μας σύνορα από την Τουρκία και με νοήματα και σπαστά αγγλικά… με ρωτάνε για Greece Orestiada kai Thessaloniki…

Η επιβεβαίωση από εμένα της κατεύθυνσης… τους γεμίζει χαμόγελα και τους αναπτερώνει το ηθικό, για να συνεχίσουν με τα ελάχιστα υπάρχοντά τους το δρόμο τους.

Ποδηλατώ… και μπαίνοντας στο χωριό, βλέπω τη γιαγιά Χρυσούλα να μοιράζει σε γυάλινα ποτήρια, ένα πλαστικό μπουκάλι γάλα σε μία οικογένεια που ακολουθεί με καθυστέρηση την αρχική ομάδα.

Μιλάνε με διαφορετική γλώσσα… δεν καταλαβαίνει κανένας την άγνωστη γλώσσα του άλλου… αλλά συνεννοούνται υπέροχα με την νοηματική γλώσσα της αγάπης και της μοναδικής ανθρωπιάς της γηραιάς κυρίας… που με φωνάζει και με παρακαλεί, επειδή πονάνε τα πόδια της… αν μπορώ να πάω με το ποδήλατό μου να της φέρω από το παντοπωλείο, το μπουκάλι γάλα που μόλις έδωσε!!!

Ποδηλατώ γρήγορα… και επιστρέφω με 2 μπουκάλια… της τα δίνω με χαρά, για να εισπράξω την εξής απάντηση : «παιδάκι μου ένα μπουκάλι χρειάζομαι, το άλλο θα το δώσω σε άλλους.. που θα περάσουν και το έχουν ανάγκη για τα παιδάκια τους»!!!

Ποδηλατώ … και πλησιάζω στο επόμενο χωριό.

Μία σύντομη στάση στην πλατεία και ξαφνικά δυνατά κορναρίσματα από αγροτικό όχημα που με προσπέρασε και σταματάει απότομα στην άκρη του δρόμου. Ο φίλος μου Στέφανος… με έχει αναγνωρίσει από το ποδήλατο και με προσκαλεί στο παραδοσιακό καφενείο, για να με κεράσει καφέ και να μου δείξει γεμάτος χαρά τον νέο εξοπλισμό που του δώσανε!!!

Να μου δείξει το νέο γιλέκο μάχης που του χορηγήθηκε ως Εθνοφύλακας και να κάνει στους άλλους παρευρισκόμενους επίδειξη της χρήσης του καθώς και των νέων σκοπευτικών που παρήγγειλαν με πρωτοβουλία φίλου από το ιντερνετ για τα δικά τους G3, για να έχουν τέλεια ακρίβεια προσβολής στόχου στην αυριανή βολή!!!

Δεν ανησυχούν… δεν φοβούνται… δεν πτοούνται… δεν λυγίζουν… !!!! απλά περιμένουν την εντολή για υπερασπιστούν τα δικά τους χώματα… τα δικά τους χωράφια και σπίτια… ΤΙΠΟΤΑ λιγότερο και ΤΙΠΟΤΑ περισσότερο!!!

Χαμογελάνε με εμφανή εκνευρισμό για τη φυλάκιση στην ΤΟΥΡΚΙΑ των 2 παιδιών και περιμένουν… έτσι έχουν μάθει να κάνουν συνέχεια τόσα χρόνια από 74’ και μετά… τώρα θ’ αλλάξουν?

Έχω φορτίσει τις μπαταρίες της ψυχής μου, όπως έχετε καταλάβει και επιστρέφω… για να βρεθώ το ίδιο βράδυ σε ένα όμορφο ταβερνάκι με άλλους φίλους που ανυπομονούν να μάθουν τα νέα μου από την Αθήνα… τι κάνει ο κόσμος… πως βλέπουν τα πράγματα… και τόσα άλλα!!!!

Ασπρόμαυρη ταινία του 60’ που ξαναπαίζεται έγχρωμα!!! Χωρίς την ύπαρξη των σύγχρονων ΜΜΕ και των άμεσων δορυφορικών εκπομπών… «γιατί ποιος βλέπει τηλεόραση ? Αμάν πιάαααααα μπουχτίσαμε από τα Τουρκικά σήριαλ και τα αδύνατα πεινασμένα κορμιά, που αγωνίζονται και τρώνε λυσσασμένα το βράδυ και μας ανοίγουν και μας την όρεξη!!!»  θα μου απαντήσουν… και ξαφνικά μπαίνουν στο μαγαζί…. και κάθονται δίπλα μας, μια παρέα από 3 νέες Τουρκάλες (χωρίς μαντήλες) και στο άλλο τραπέζι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι επίσης Τούρκων, που επισκέπτονται συχνά την Ορεστιάδα, για φαγητό και διασκέδαση!!!

Ανταποκρινόμαστε στο νοηματικό χαιρετισμό τους και τσουγκρίζουμε τα δικά μας ποτήρια… με τα γεμάτα ούζο ποτήρια των Τούρκων!!! και εκεί ακούγεται σε άπταιστα ελληνικά ένα «συγνώμη» από αυτούς!!!

Οι οποίοι και συνεχίζουν αμέσως μετά να λένε : «δεν έπρεπε να φυλακίσουν τους δικούς σας», «είμαστε φίλοι χρόνια, γιατί πρέπει να γίνεται τώρα αυτό?», «δεν είναι σωστό για όλους μας και για σας και για μας»!!!

Ε!!! αυτό ήταν!!! ένα μπαγλαμαδάκι εμφανίστηκε και όλοι ενώσανε τα τραπέζια και έγιναν μία παρέα που τραγουδούσε!!! Παρέα που πραγματικά αδιαφορούσε, για την εθνική πολιτική των κρατών και των ισχυρών, που παίζουν εξαπολύοντας εκατέρωθεν απειλές με το πάνω κεφάλι, γιατί πιθανόν έχουν απενεργοποιημένο ή δεν μπορούν να παίξουν με το άλλο!!!

Πέρασε η ώρα και περπατώντας για το σπίτι, σκέφτηκα όλα αυτά που έζησα σε μία καθημερινή μέρα… στη Ορεστιάδα!!! Και όταν αποφάσισα να γράψω το παρόν άρθρο, διαπίστωσα, ότι μου έμειναν άλλες 19 ακόμη μέρες για να περιγράψω….!!!!

 

Νίκος Χαντιώνας

pamepreveza.gr