Ο συγγραφέας με καταγωγή από το Ασημένιο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης, έγραψε σε μερικές σειρές τις σκέψεις που κάνει τις τελευταίες ώρες για του δύο αξιωματικούς.
Σίγουρα είναι ίδιες με τις δικές μας σκέψεις, δεν συμφωνείτε;;;
Σκέφτομαι από την ώρα που το έμαθα…
Να πως θα αισθάνονται τώρα αυτά τα δυο παλληκάρια που, ενώ έκαναν το καθήκον τους, φυλάττοντας Θερμοπύλες, βρέθηκαν στα χέρια του εχθρού;
Του προαιώνιου;
Πόσες προσβολές θα εισέπραξαν;
Πόση ντροπή θα αισθάνονται;
Θα μπορούνε άραγε να κοιμηθούν τα βράδυα;
Για μια απλή περίπολο πήγαν…
Υστερα θα έκαναν σχέδια για το Σαββατοκύριακο.
Θα είχαν κάποια ζεστή αγκαλιά να τους περιμένει…
Ενώ, τώρα…
Τόσες μέρες τους πηγαινοφέρνουν σαν εγκληματίες.
Τους ντροπιάζουν…
Πως αντέχουν τα κακόμοιρα…
Υστερα πάλι ο νούς μου πάει στις μανάδες τους..
Καμιά φορά ξεχνιέμαι στη δουλειά και καθυστερώ να τηλεφωνήσω στη μάνα μου.
Δεν αντέχει και τηλεφωνεί εκείνη;
Για εκείνο το “είσαι καλά;”
Μόνο για εκείνο ζεί: “το είμαι καλά ρε μάνα”
Αυτές οι έρμες, τι θα σκέφτονται τόσες μέρες με τα παιδάκια τους στις φυλακές της Τουρκίας;
Πώς αντέχουν, τόσο πόνο, τόση πίκρα, τόση στενοχώρια;
Βέβαια οι μάνες αντέχουν τα πάντα, αλλά για πόσο;
Κουράγιο, ωρέ Λεβέντες,,,
Κρατήστε ακόμα!
Εχετε ένα λαό ολόκληρο που σας σκέφτεται και προσεύχεται για εσάς τα βράδυα!
Κουράγιο και το κεφάλι ψηλά!
Η Πατρίδα σας έστειλε, εκεί!
Η Πατρίδα θα σας φέρει πίσω!
Κουράγιο!
Να δείτε που στο τέλος, ένα κακό όνειρο θα λέτε πώς ήταν…
Κουράγιο….
Και το κεφάλι ψηλά!
Εκπροσωπείτε ένα Εθνος!
Κουράγιο!
