Το παράδειγµα της Ολλανδίας ως µοντέλο ανάπτυξης στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής στο οποίο µε τόση θέρµη αναφέρονται συχνά οι κρατούντες, ανεξαρτήτως µάλιστα πολιτικής προέλευσης δεν καρποφόρησε µόνο του, ούτε βασίσθηκε σε αποσπασµατικές προσπάθειες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας
Στην Ελλάδα οι ιθύνοντες βλέπουν τα πράγµατα αλλιώς. Με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια µετά τον πόλεµο, όταν η αγροτική δραστηριότητα αποτελούσε τη µόνη οικονοµική διέξοδο και η αµερικανική βοήθεια διευκόλυνε να µπουν οι βάσεις για µια ισχυρή συνεταιριστική (κατά βάση) αγροτική βιοµηχανία, έκτοτε, τα πράγµατα έχουν αλλάξει. Ο κοµµατισµός που αποτέλεσε εφεύρεση του πολιτικού κατεστηµένου, συνέβαλε στη διάβρωση των συνεργατικών σχηµάτων και την ενδυνάµωση των ιδιωτικής αγροτοβιοµηχανίας και τώρα, όλοι µαζί, µε ένα στόµα, υποστηρίζουν ότι «οι αγρότες στην Ελλάδα δεν διαθέτουν κουλτούρα συνεργατισµού».
∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι αυτού του είδους η προσέγγιση έχει τεράστιο οικονοµικό κόστος. Οι αριθµοί τους οποίους συχνά επικαλείται το ντόπιο πολιτικό προσωπικό και έχουν ακουστεί µετ’ επιτάσεως σε αναρίθµητες συζητήσεις, λένε ότι κάθε στρέµµα γης στην Ελλάδα αποδίδει 190 ευρώ, ενώ κάθε στρέµµα γης στην Ολλανδία αποδίδει 1.700 ευρώ. Ακόµα κι αν δεν γίνουµε ποτέ Ολλανδία, είναι βέβαιο ότι ο τοµέας της αγροδιατροφής στην Ελλάδα θα µπορούσε άνετα να ξεπεράσει τα 100 δις ευρώ το χρόνο, όταν σήµερα υπολογίζεται σε µόλις 12 δις ευρώ, ενώ στην Ολλανδία υπερβαίνει τα 80 δις ευρώ (Εµµανουηλίδης σελ. 50).
Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι τα περιθώρια που υπάρχουν, αφήνουν τεράστιο χώρο και στην ιδιωτική αγροτική βιοµηχανία να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί και στα συλλογικά σχήµατα αγροτών να υποστηρίξουν επαρκώς την αγροτική ανάπτυξη. Αυτό που λείπει είναι το σχέδιο. Κι αυτό το σχέδιο δεν θα µπορούσε να προέλθει από την υπάρχουσα καχεκτική δηµόσια διοίκηση, από το φοβισµένο πολιτικό προσωπικό, από τις ανύπαρκτες οργανώσεις των αγροτών ή από τους ίδιους τους αγρότες.
Χρειάζεται µια ολοκληρωµένη δουλειά µε προτάσεις για την αγροτική ανάπτυξη της χώρας, κάτι σαν την «Έκθεση επί του οικονοµικού προβλήµατος της Ελλάδας» του καθηγητή Κυριάκου Βαρβαρέσου το 1952, η οποία συνέτρεξε την αγροτική πρόοδο και την οικονοµική ανάπτυξη της χώρας επί τρεις περίπου δεκαετίες. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει βέβαια, πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα. Γιατί, ακόµα και η light εκδοχή προτάσεων οικονοµικής ανασυγκρότησης του βραβευµένου µε νόµπελ, Κύπριου καθηγητή, Χριστόφορου Πισσαρίδη, το 2020, µάλλον πήγαν άκλαυτες.
με πληροφορίες agronews.gr
