Η Μανδρίτσα διοικητικά υπαγόταν στο Βιλαέτι και Σαντζάκι Αδριανουπόλεως, στον Καζά του Ορτάκιοϊ (Ιβαΐλοβγκραντ). Εκκλησιαστικώς υπαγόταν στη Μητρόπολη Διδυμοτείχου. Η Μανδρίτσα ήταν κτισμένη στη δεξιά όχθη του Ερυθροπόταμου 10 χλμ. νοτιοδυτικά του Ακ Αλάν.
Σύμφωνα με την παράδοση ο οικισμός ιδρύθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα όταν ο Σουλτάν Σελήμ ήθελε να κτίσει ένα μεγαλοπρεπές τζαμί στην Αδριανούπολη. Γι αυτό μετέφερε τεχνίτες από τα χωριά της Κορυτσάς που ήταν ξακουστοί χτίστες πέτρας. Το 1574 όταν και ολοκληρώθηκε η κατασκευή του τζαμιού, κάποιοι από τους τεχνίτες αυτούς δημιούργησαν τον οικισμό της Μανδρίτσας. Οι κάτοικοι του οικισμού ήταν αλβανόφωνοι.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ζούσαν 3.000 κάτοικοι. Οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη σηροτροφία (μαζί με το Σουφλί αποτελούσαν μεγάλες αγορές κουκουλιών), την κτηνοτροφία, τη γεωργία και διάφορα άλλα επαγγέλματα (στα χαλκουργεία, στα χυτήρια, στα 10 σησαμελαιοτριβεία κλπ). Λειτουργούσε ένα σχολείο Αρρένων, ένα Θηλέων και ένα Νηπιαγωγείο. Υπήρχαν δυο εκκλησίες με μεγαλύτερη αυτή του πολιούχου του οικισμού Αγ. Δημητρίου.
Τον Οκτώβριο του 1913 παραχωρήθηκε στη Βουλγαρία και τους επόμενους μήνες οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν και εγκαταστάθηκαν σε χωριά της Μακεδονίας (Σέδες, Σουρωτή, Μουσθένη κλπ.) και της Δυτικής Θράκης (Πρωτοκκλήσι, Μαυροκκλήσι, Θούριο, Κυανή και Δέρειο). Η μεγαλύτερη ομάδα των κατοίκων όμως εγκαταστάθηκε στο χωριό Μάνδρες (Αμπάρκιοϊ) του Νομού Κιλκίς.
ΠΗΓΗ: http://1dim-didym.evr.sch.gr/autosch/wordpress/?p=4816&fbclid=IwAR1V94463PjyktjZK2j5cy3Br6AmKyM8y-Y4O35gDdkHDm8thgsq1OTVPA4
