Βάγια των Βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό και την άλλη Κυριακή τρων το κόκκινο αβγό. Εορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους συγγραφείς των Ιερών Ευαγγελίων, οι Ιουδαίοι τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάια ή βάγια (κλάδους φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα ρούχα τους ζητωκραύγαζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Μια ξεχωριστή Κυριακή πριν τη Μεγαλοβδομάδα και γι’ αυτό συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των πιστών που μια τέτοια ημέρα η προσέλευση στις εκκλησίες είναι μεγάλη. Βλέπετε είναι από τις ιδιαίτερες Κυριακές της θρησκευτικής παράδοσης και σε κάτι τέτοιες δημιουργείται το αδιαχώρητο. Αφενός για έξοδο από το σπίτι, αφετέρου γιατί ο καιρός είναι ανοιξιάτικος, αλλά και γιατί δίνεται η ευκαιρία για ευχές με κυριότερη εκείνη για Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Αφού μεσολαβήσει, βέβαια, η Μεγάλη Εβδομάδα που είναι ο προάγγελος του Πάσχα, το οποίο περιμένουμε πώς και πώς, αφού μαζί με τα Χριστούγεννα είναι οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης.
Και τι άλλο είναι εκείνο που ξεχωρίζει τη Βαγιανή Κυριακή; Μα οι χειροποίητοι σταυροί με βάγια αλλά και οι μυρσινιές. Και ιδιαίτερα η κατασκευή των σταυρών δεν είναι καθόλου εύκολη και χρειάζονται πολλά χέρια κατά την προετοιμασία τους. Δυο τρεις μέρες τα χέρια, κυρίως των γυναικών, παίρνουν φωτιά, καθώς η προσέλευση στην εκκλησία προβλέπεται μεγάλη και θα πρέπει να είναι μεγάλος και ο αντίστοιχος αριθμός σταυρών. Γιατί αν είναι μικρότερος δίνονται «μάχες» στην κυριολεξία από τους πιστούς για να καπαρώσουν έναν. Και εκτός από τους μεγάλους έχουμε και τους πολύ μικρούς, τους λιλιπούτειους, οι οποίοι πιο παλιά προορίζονταν για τα παλληκάρια να τους βάλουν στο πέτο του σακακιού τους. Τώρα τελευταία αρχίζουν και κρεμιούνται και στα καθρεφτάκια των αυτοκινήτων ενώ οι μεγάλοι προορίζονταν για τα σπίτια…
Και ενώ αυτά γίνονταν με τους σταυρούς είχαμε και τα κλαδιά των μυρσινιών τα οποία σκορπίζονταν σε όλη την εκκλησία. Μάλιστα όταν τελείωνε η ακολουθία τις έπαιρναν οι πιστοί. Και εμείς τα παιδιά, τότε, γιατί τώρα δεν ξέρω ποια παιδιά πάνε να εκκλησιαστούν, «χτυπούσαμε» το ένα το άλλο χάριν αστεϊσμού. Και οι πιο μεγάλοι στην ηλικία, πατεράδες και παππούδες, θυμόσαστε τι έκαναν; Μας άγγιζαν με τις μυρσινιές για να φύγει από πάνω μας η… ακαμωσιά. Τώρα τι δουλειά είχαν οι μυρσινιές με τους τεμπέληδες δεν ξέρω. Ήταν όμως κάτι συνηθισμένο τω καιρώ εκείνω…
Θυμάμαι μια χρονιά που ήταν επίτροπος στην εκκλησία ο Παντελής Μουχλής και έφερε στην παράγκα των ψαράδων φοίνικες και επιχειρήσαμε να φτιάξουμε σταυρούς. Κάποιοι τα κατάφεραν αλλά κάποιοι άλλοι όχι. Ήταν όμως κάτι ξεχωριστό.
Και το απόγευμα της Κυριακής θα έρθει κι ο Νυμφίος και έτσι θα ξεκινήσει και η Μεγάλη Βδομάδα. Και του χρόνου να είμαστε καλά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
