Γράφει δραματικά με έναν αστείο τρόπο, όπως ο ίδιος εξομολογείται. Δεν χωράει σε καλούπια. Είναι πολυγραφότατος, «πολύτροπος», πληθωρικός, γλαφυρός στην αφήγηση, γοητευτικός στον γραπτό λόγο. Ο Γιάννης Ξανθούλης αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» που μετέδωσε χθες στις 19.30 η ΕΡΤ2.
Συντάκτης: Σωτήρης Μανιάτης
Γεννημένος το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, από γονείς πρόσφυγες που πέρασαν τα σύνορα με τη Συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο πατέρας του ήταν ηλεκτρολόγος, η μητέρα του μια απλή νοικοκυρά. Ο παππούς του όμως ήταν σιδηροδρομικός κι αυτό τους εξασφάλιζε μια οικονομική άνεση.
«Τα παιδικά χρόνια –εξομολογείται- νομίζω πως ήταν εμπλουτισμένα μ’ όλη αυτή τη φαντασία που μου περίσσευε θα ’λεγα σε βαθμό επικίνδυνο. Η εφηβεία ήταν το αγκάθι… Προφανώς δεν ήμουν προετοιμασμένος να μεγαλώσω, αυτό το πιστεύω μέχρι τώρα, δηλαδή μου πήρε πολύ καιρό να μεγαλώσω. Πρέπει να ενηλικιώθηκα γύρω στα 35 μου. Ναι, είχα πολύ αναδρομικές εκλάμψεις ενηλικίωσης… Είχα σαν άμυνα όλο αυτό το τουρλουμπούκι, ας το πούμε, της Τέχνης κατά κάποιον τρόπο και βεβαίως ήταν κι η δημοσιογραφία…».
Η κλειστή κοινωνία της επαρχίας τον έπνιγε και λειτουργούσε σαν βρόχος στην εφηβεία του. Σκοπός και όνειρό του ήταν η Αθήνα. «Για μένα η Αθήνα ήταν η μεγάλη φυγή και γενικά είμαι ένας άνθρωπος της φυγής…» λέει ο Γιάννης Ξανθούλης. Στην Αλεξανδρούπολη, ως μαθητής στο Γυμνάσιο είναι συγχρόνως φανατικός αναγνώστης και συνδρομητής του θρυλικού πολιτιστικού περιοδικού «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου, διαβάζει μετά μανίας τις «Εποχές», τις «Εικόνες» και τον «Ταχυδρόμο». Κατεβαίνει επιτέλους στην Αθήνα και πηγαίνει στη δημοσιογραφική σχολή του Ελληνοαμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου.
Εβλεπε τη δημοσιογραφία σαν όχημα για να φτάσει το όνειρό του. «Η δημοσιογραφία βεβαίως ήταν… μια ωραία μπανανόφλουδα για να μπω μέσα σ’ αυτά τα πράγματα. Κάπως έπρεπε να επικοινωνήσω. Ε, δεν ήξερα και πάρα πάρα πολλά οπότε θεώρησα καλό ότι η δημοσιογραφία για μένα θα ήταν ένα πολύ καλό πάτημα για ν’ ασχοληθώ μ’ όλα αυτά. Ετσι κι αλλιώς είχε σχέση με το γράψιμο και πραγματικά μετά από κάποια χρόνια τη μια μέρα τελείωσα, την άλλη μέρα βρήκα δουλειά….».
Το 1981 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο μεγάλος θανατικός». Το 1982 αρχίζει να γράφει θέατρο. Σατυρικά κείμενα και θεατρικά έργα του –περισσότερα από τριάντα– παρουσιάστηκαν στο ελληνικό θέατρο. Ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια και με μεγάλη επιτυχία και με το «σατυρικό θέατρο», όπως συνηθίζει να αποκαλεί την επιθεώρηση. Συνεργάστηκε με όλους τους γνωστούς ηθοποιούς, τόσο του θεάτρου όσο και της επιθεώρησης, όπως οι Σταύρος Παράβας, Αννα Φόνσου, Μιμή Ντενίση, Ντενίζ Μπαλτσαβιά, Αλίκη Αλεξανδράκη, Ζανό Ντάνιας, Γιάννης Μπέζος και φυσικά ο νεαρός τότε Λάκης Λαζόπουλος.
Ακολουθεί καταιγισμός από βιβλία του, μεταξύ των οποίων «Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα» και ο «Σόουμαν δεν θα ’ρθει απόψε», που θέλησε διακαώς να βγουν και σε βιβλία τσέπης ώστε να πωλούνται στα περίπτερα. Γα να έχει την ευκαιρία να τα διαβάσει και ένα διαφορετικό αναγνωστικό κοινό. Το βιβλίο όμως που τον καθιέρωσε ήταν άλλο: το 1987 εν μέσω καύσωνος, ενώ πέθαινε ο κόσμος, εκδόθηκε από τον Καστανιώτη το βιβλίο «Το πεθαμένο λικέρ» και έκανε ρεκόρ πωλήσεων!
Εγραψε και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Αφορμή ήταν η γέννηση του γιου του. Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη. «Το ταγκό των Χριστουγέννων» είναι το πιο γνωστό έργο του που μετέφερε στον κινηματογράφο το 2011 ο Νίκος Κουτελιδάκης, με πρωταγωνιστές τούς Γιάννη Μπέζο, Γιάννη Στάνκογλου, Αντίνοο Αλμπάνη και Βίκυ Παπαδοπούλου.
Παραγωγός του «Μονογράμματος» είναι ο Γιώργος Σγουράκης, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Περικλής Κ. Ασπρούλιας, τη φωτογραφία ο Στάθης Γκόβας, την ηχοληψία ο Λάμπρος Γόβατζης, το μοντάζ ο Σταμάτης Μαργέτης και τη διεύθυνση παραγωγής ο Στέλιος Σγουράκης.
efsyn.gr
