ΣΑΤΙΡΙΚΟ –ΗΘΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΜΟΥΣΙΚΑ, γραμμένο στη Σουφλιώτικη ντοπιολαλιά. Η υπόθεση είναι φανταστική, θα μπορούσε όμως να είναι και πραγματική.
«Εικόνες από το Σουφλί του χθες»
Μια γκατζιόλα αγκαστρουμέν(η),
πούταν τ’ πάππου τ’ Δημοσθέν(η),
έβουσκι μέσα στου τσ(ι)μέν(ι),
κι αγκάρζι θα χαμέν(η).
Τότι χάπα – χάπα μπαίν(ει),
μεσ’ του γιούρτ(ι), που είχι τσ(ι)μέν(ι),
μια μπαμπούδα γιαστραμμέν(η),
κι τ’ν απόλκι την καημέν(η) (ενν. τ’ γκατζιόλα).
Έτσ(ι) γκατζιόλα αγκαστρουμέν(η),
λουγιουρνούσι θα χαμέν(η),
ώσπου Γιώρ’ς μι μια τριχιά,
τ’ γιακαλάτσι απ’ τουν πατσιά.
Στουν απέναντι μπαχτσιά,
Θανάϊσ’ς τσιόλζι τ’ μυδαλιά
κι’ίλιγι πουλλά μασάλια
κι βούϊζι ούλ(η) η γειτονιά.
Κ’ ένα μπαμπατζιάνκου σκ(υ)λί,
αλυχτούσι απ’ τ’ν αυλή
ένα ασπρόμαυρου ματσούδ,
που καβράτσι ένα σπριτούδ.
Κ’ ένα αζγκίνκου γκατζιουλούδ’
ρίχνουνταν μέσ’ του μπαχτσιούδ’,
κ’ έφκιασι πουλύ ζιουμιά,
γιατί πάτσι του ζαβζά.
Του αζγκίνκου γκατζιουλούδ’
χάλασι κι μια φουλιά
κ’ απ’ αντύκρα του Σαββούδ’
φάναζι την Πουστουλιά.
Τότι ήρθι θείους Μουτιός,
που ‘ταν ντικς κι λουφαχκός,
κι τσιακμάκσι στα κουλιά,
του γκατζιόλ(ι) μεσ’ τ’ν αστριχιά.
Κείν’ τα χρόνια στο Σουφλί,
κάθε σπίτ(ι) είχι γκατζιόλια,
και η κάθε γειτονιά
ήτανε γιουμάτ(η) πιδιά.
Τώρα τζιάν(ι) τζιούν(ι) κανένας,
άδειασαν οι γειτονιές,
μείναν μόνο αναμνήσεις,
από κείνις τ’ς εποχές.
Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα, ονόματα και περιστατικά, είναι συμπτωματική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΑΣ