Όσο κι αν επαναλαμβάνεται και μάλιστα σε ευρεία κλίμακα τα τελευταία χρόνια, η διαδικασία παράδοσης της παραγωγής στο ελεύθερο εμπόριο με «ανοιχτές τιμές», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, είναι ένα καινούργιο φαινόμενο.
Οι παλαιότεροι ξέρουν καλά ότι μετά την πρώτη εκμηχάνιση της ελληνικής γεωργίας και παρά τις ελλιπείς υποδομές σε αποθηκευτικούς χώρους, προϊόντα ξηρού φορτίου, όπως είναι τα δημητριακά, το βαμβάκι, η σταφίδα και ο καπνός, παρέμειναν για καιρό στις αποθήκες των παραγωγών, πριν συμφωνηθεί η διάθεσή τους στο εμπόριο.
Με τον καιρό, η υπόθεση της συγκέντρωσης των αγροτικών προϊόντων πέρασε στους συνεταιρισμούς και ειδικότερα όσον αφορά τα δημητριακά (σιτάρι-καλαμπόκι) και το βαμβάκι, κεντρικό ρόλο παραλαβής και διακίνησης αυτών των προϊόντων ανέλαβε η ΚΥΔΕΠ. Όταν, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η ΚΥΔΕΠ άρχισε να φυλλοροεί, η διαδικασία αυτή πέρασε σταδιακά στις Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών. Δεν ήταν το ίδιο, καθώς οι Ενώσεις δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν μόνες τους εξαγωγές και υποχρεώνονταν συχνά να ενδίδουν στις πιέσεις του εμπορίου και να πωλούν ακόμη και σε τιμές χαμηλότερες αυτών που είχαν υποσχεθεί στους παραγωγούς, γράφοντας ζημιές.
Η «μπάλα» χάθηκε ολοκληρωτικά, όταν, με τον καιρό, έφυγαν από το «παιχνίδι» και οι Ενώσεις. Έκτοτε, οι παραγωγοί, μη έχοντας προνοήσει για αποθηκευτικούς χώρους αλλά και μη διαθέτοντας οικονομικές αντοχές για διαφορετική διαχείριση της κατάστασης, σπεύδουν, ως πρόβατα επί σφαγή, να παραδώσουν ανοιχτά το προϊόν τους στο ιδιωτικό εμπόριο. Έτσι όμως, η διαπραγματευτική θέση των παραγωγών καθίσταται παντελώς αδύναμη, ενώ η δυνατότητα «χειραγώγησης» των τιμών από τον στενό κύκλο του εμπορίου ενισχύεται.
Γιάννης Πανάγος
agronews.gr
