Hello you!
Αποφάσισα να σας συστηθώ γράφοντας για ίσως ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μου,το χορό. Λίγο βαρύγδουπο ίσως να το λέω αυτό για κάτι που ξεκίνησα πριν 3 χρόνια. Ναι,στα 15 μου,λίγο ασυνήθιστο να αρχίσει τότε κανείς ένα δύσκολο άθλημα/χόμπι σαν το μπαλέτο,αλλά όχι αδύνατο.
Όλοι μου έλεγαν:“Τι,τώρα θα ξεκινήσεις;Λίγο αργά δεν το σκέφτηκες;”.
Έβλεπα παραστάσεις,κι έλεγα:“Οκ,δεν θα είναι τόσο δύσκολο,μπορώ να το κάνω.”.Κι όμως απ’το πρώτο κιόλας μάθημα αντιλήφθηκα τη δυσκολία που παρουσίαζε.Αυτό ήταν.Κόλλησα.Κι όλα πήραν το δρόμο τους.
“Αν θες να αδυνατίσεις πήγαινε γυμναστήριο”.Μα,δεν ήθελα να αδυνατίσω.
“Ναι,να πας,θα σε ξεσκάει λίγο.”.Δεν είναι κάτι που κάνω απλά για να ξεσκάω.
Γιατί χορεύω;Μία ερώτηση που ακόμα πασχίζω να απαντήσω..
Κάθε φορά που χορεύω,κινούμαι σε ένα δικό μου κόσμο,όπου όλα τα υπόλοιπα προβλήματα δεν υπάρχουν,και το μόνο μου πρόβλημα είναι το πως θα πετύχω τον επόμενο στόχο μου.Το μπαλέτο με έμαθε να παλεύω για αυτά που θέλω,για αυτά που αγαπώ.Για αυτά που έχουν ζωτική σημασία για ‘μένα.
Χορεύω γιατί όταν χορεύω,ξεχνάω τα πάντα.Γιατί κάθε φορά που παύω να πιστεύω στον εαυτό μου,ο χορός με κάνει να πιστέψω ξανά.Γιατί όταν νιώθω αδύναμη,ο χορός με κάνει πιο δυνατή.Γιατί όσο λυπημένη κι αν αισθάνομαι,όταν χορεύω,τα μάτια μου και η ψυχή μου χαμογελάνε πλατιά. Γιατί χάνομαι σε ένα κόσμο μαγικό,που πιστεύω ότι έχω υπερδυνάμεις.Γιατί στροβιλίζομαι σε έναν κόσμο που δεν πρέπει να υπακούω σε κανόνες και πρέπει.Παρά μόνο να ακολουθώ το ρυθμό και τη χορογραφία της καρδιάς μου.
Κάθε φορά που χορεύω,ανακαλύπτω ένα νέο κομμάτι του εαυτού μου.Ένα κομμάτι πιο όμορφο,πιο δυνατό,πιο ελεύθερο.Χάνω τον εαυτό μου,και τον βρίσκω το επόμενο δευτερόλεπτο.Το μόνο που ξέρω,είναι ότι,κάθε φορά που χορεύω,λυτρώνομαι,αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο.Κάθε φορά που νιώθω λυπημένη,χορεύω.Κι έπειτα νιώθω ότι ένα κομμάτι της λύπης αυτής λείπει.Γιατί αφήνω ελεύθερη αυτή τη λύπη να βγει σαν κάτι όμορφο.
Είναι απίστευτη ελευθερία που σου χαρίζει ο χορός.Ελευθερία να εκφραστείς,να γίνεις αυτός που πραγματικά είσαι.
Δεν ξέρω πραγματικά πώς θα ήμουν αν δεν είχα ξεκινήσει το μπαλέτο.Ξέρω μόνο ότι η καθημερινότητά μου δεν θα ήταν αυτή που είναι τώρα.Έμαθα να αγαπάω το σώμα μου,αλλά και τον εαυτό μου,να παλεύω και να κυνηγάω τα όνειρά μου.Να πεισμώνω,και να μην τα παρατάω,παρά μόνο όταν πετύχω το σκοπό μου.Ακόμα κι όταν περπατάω,χορεύω. Μέσα στο μυαλό πραγματοποιούνται χορογραφίες οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.
Κάποιος είπε κάποτε ότι ο χορός είναι η ίδια η ζωή. Και αυτό είναι αλήθεια. Συνοδεύει τις πιο όμορφες μα και τις πιο άσχημες στιγμές μας, και τις κάνει ξεχωριστές.Και για αυτό δεν χωράει σε καλούπια. Χορεύεις και ζεις όπως αισθάνεσαι.
Δεν ξέρω πόσα ακόμα χρόνια θα συνεχίσω να χορεύω.Σίγουρα πολλά. Ίσως να τα παράτησα για 1 χρόνο,μα όχι για πάντα.Γιατί ξέρω πως θα είμαι χωρίς το χορό.
Θυμάμαι τα λόγια του μπαμπά μου, σε έναν φίλο του,για την πρώτη μου παράσταση: “Είδα μία διαφορετική Ελένη εκείνο το βράδυ,μία Ελένη,που χόρευε καταπληκτικά.Και ξέρεις γιατί; Γιατί χαμογελούσε.Γιατί απολάμβανε αυτό που έκανε.Φαινόταν στα μάτια της.”.Και τότε έβαλα τα κλάματα.
Μπορεί πολλές φορές να αντιλαμβάνεσαι ο ίδιος ότι έχεις καταφέρει πολλά,μπορεί όμως και όχι,μα όταν το βλέπουν και οι άλλοι όλα αυτά αποκτούν αξία και εσύ ένα απερίγραπτο συναίσθημα.
Μην βάζετε εμπόδια και ταμπέλες στο δρόμο σας “Δεν μπορώ”, “Δεν θα τα καταφέρω”.Όλα αυτά είναι βλακείες.Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψετε,κάντε το,όποιες κι αν είναι οι συνέπειες. Κυνηγήστε το όσο έχετε τη δύναμη. Κι αν νομίζετε ότι δεν έχετε αυτή τη δύναμη,ξανασκεφτείτε για τι θέλετε να παλέψετε. Κυνηγήστε αυτά που αγαπάτε και μόνο κερδισμένοι θα βγειτε!
Μέχρι το επόμενο ποστ,να χαμογελάτε,να αγαπάτε,να περνάτε καλά, καιι να κυνηγάτε τα όνειρά σας!
Φιλιά!
Ελενη Αποστολάκη
bestidro.gr
