Χωρίς στρατιωτικούς ιερείς ο Έβρος!

3295

Η Μητρόπολη Διδυμοτείχου έχει ορίσει δικούς της κληρικούς για τις ανάγκες των στρατοπέδων, καθώς λόγω κρίσης είναι κενές οι οργανικές θέσεις. Ένας εξ αυτών είναι ο π. Νικόδημος Σκλέπας.

O Έβρος είναι μια πε­ριοχή εξέχουσας σημασίας για την Ελλάδα, για πολ­λούς λόγους. Πέρα από το γεγονός ότι βρίσκεται στις βόρειες εσχατιές της, οι οποίες παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη τοπομορφολογία, στην περιοχή αυτή χτυπά και ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς του Ελ­ληνικού Στρατού. Χιλιά­δες στρατιώτες, ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί υπηρετούν στις περιοχές του Έβρου και εγγυώνται καθημερινά την άμυνα και την προστασία της χώρας.
Ο Ελληνικός Στρα­τός αποτελούσε και εξα­κολουθεί να αποτελεί για την περιοχή και τους κα­τοίκους της σημείο ανα­φοράς όχι μόνο για την ασφάλεια, αλλά και για τη σημαντική οικονομι­κή διάσταση που έχει γι’ αυτούς η παρουσία τό­σων στελεχών του εκεί. Η Εκκλησία στις νευραλ­γικές αυτές περιοχές έχει ιδιαίτερη και ουσιαστι­κή σημασία για τους Έλληνες ορθοδόξους. Τα τελευταία χρόνια, αν και έχουν δοθεί οργανικές θέσεις στρατιωτικών ιε­ρέων, ώστε να αναλάβουν την αποστολή του ποιμαντικού έργου εντός των στρατοπέδων, αυτές δεν έχουν ενεργοποιηθεί.
Μπροστά σε αυτή την ανάγκη η Μητρόπολη Δι­δυμοτείχου κινητοποιή­θηκε και όρισε δικούς της ιερείς, ώστε να αναλά­βουν σε στρατόπεδα της περιοχής το ευθυνοφόρο έργο των στρατιωτι­κών ιερέων. Η « Ορθόδοξη Αλήθεια» επικοινώ­νησε με έναν από αυτούς, τον π. Νικόδημο Σκλέπα, ο οποίος μίλησε για τη συ­νεργασία της Εκκλησίας με τον Στρατό στη συγκε­κριμένη περιοχή, καθώς και για την καθημερινό­τητα των ανθρώπων στον Έβρο. «Από το 2010 στον Έβρο δεν υπάρχουν στρατιωτικοί ιερείς, ενώ υπάρ­χουν θεσμοθετημένες θέ­σεις και στη μεραρχία και στην ταξιαρχία, που, δυ­στυχώς, είναι κενές λό­γω της κρίσης. Σκεφτείτε ότι στην περιοχή υπάρ­χουν από τη μια άκρη έως την άλλη στρατόπε­δα όπου πάντοτε μας ζη­τούν και για τα δικά τους τυπικά, όπως οι ορκωμοσίες και οι αγιασμοί. Η συνεργασια μας με τις στρα­τιωτικές Αρχές είναι άψο­γη και συχνά μας εξυπη­ρετούν σε θέματα όπως οι φιλανθρωπικές δράσεις της Μητροπόλεως» ση­μειώνει ο π. Νικόδημος, επισημαίνοντας πως το επίπεδο των αξιωματικών είναι πολύ υψηλό.
ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ
«Στην ενορία μου, από τους τέσσερις επιτρό­πους, οι δύο είναι στρατι­ωτικοί και ο άλλος αστυ­νομικός. Απ’ ό,τι έχω δει και σε άλλες ενορίες που τα εκκλησιαστικά συμ­βούλιά τους έχουν μέλη στρατιωτικούς ή αστυνο­μικούς, ίσως είναι και ο καλύτερος συνδυασμός, γιατί έχουν μεθοδολογία και λειτουργούν με μαθηματική σκέψη. Όσον αφορά τα διοικητικά θέ­ματα, όλα δουλεύουν ρο­λόι – βέβαια, στο ανθρώ­πινο πλαίσιο και των λαθών και της προσωπικό­τητας κάθε ανθρώπου. Γενικότερα, οι άνθρωποι έχουν θετική άποψη για την Εκκλησία μέσα στον Στρατό. Έρχονται για να εξομολογηθούν και ανώ­τεροι και ανώτατοι αξιωματικοί αλλά και πολλοί στρατιώτες».
Ο π. Νικόδημος δεν παραλείπει να δώσει και κάποια γενικότερα στοι­χεία για την περιοχή, για τη σημασία της ύπαρξης των στρατιωτικών μονά­δων αλλά και για το ίδιο το ποίμνιο της τοπικής Εκκλησίας. «Είναι πολύ ωραίος ο τόπος εδώ, καταπράσινος χειμώνα κα­λοκαίρι, αλλά έχει και τα αντικειμενικά του προ­βλήματα. Είναι γεμάτη η περιοχή από μνημεία τόσο χριστιανικά όσο και μη χριστιανικά. Η Μητρόπο­λη κάνει ό,τι μπορεί, αλ­λά οι πόροι της είναι πο­λύ περιορισμένοι. Το μισό ποίμνιο -ενδεχομένως και παραπάνω- είναι ο Στρα­τός εδώ. Πολύ μεγάλο πο­σοστό του πληθυσμού από αυτούς που έχουν μεί­νει είναι γιατί βρίσκονται στον Στρατό, οπότε γίνε­ται και άμεσα το ποιμαντι­κό έργο στις μονάδες αλ­λά και στις ενορίες. Με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, οι άνθρωποι στον Στρατό μάς βοηθούν στις δράσεις μας, αλλά ό,τι μπορούμε κι εμείς κάνου­με γι’ αυτούς» αναφέρει ο ιερέας από το Διδυμότειχο.
ΚΡΑΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ!
ΜΙΛΩΝΤΑΣ για τις δικές του σκέψεις όταν έφτασε στον Έβρο ως ιερέας αλλά και για τα προβλήματα της περιοχής, επι­σημαίνει: «Μόλις ήρθα εδώ το 2010, όταν είχε αρχίσει η κρίση, αντιλήφθηκα τη δι­αφορά σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλά­δα, διότι η κρίση στην περιοχή είχε αρχί­σει νωρίτερα, από το 2009, δεδομένου ότι, δυστυχώς, από την Αλεξανδρούπο­λη και πάνω το κεντρικό κράτος δεν έχει πολύ μεγάλη μέριμνα. Εδώ οι άνθρωποι δοξάζουν κάθε ημέρα τον θεό που υπάρ­χει ο Στρατός, όχι μόνο για την ασφάλεια της ακριτικής αυτής περιοχής, αλλά και για οικονομικούς λόγους. Από δω μετα­νάστευσαν πολλοί ντόπιοι στο εξωτερικό, καθώς υπήρχε και το προηγούμενο της νεότερης μετανάστευσης στη Γερμανία και σε άλλες χώρες. Πολλών οι γονείς ήταν μετανάστες τη δεκαετία του ΄60. Επέστρεψαν οι γονείς και τώρα έφυγαν τα παιδιά. Υπάρχουν, επίσης, και αντικει­μενικά προβλήματα, καθώς έχει υποβαθ­μιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό το νοσοκο­μείο του Διδυμοτείχου. Κάποιοι ντόπιοι υπάρχει περίπτωση να κάνουν και 160 χιλιόμετρα προκειμένου να φτάσουν στο νοσοκομείο… Αν, πάλι, το περιστατικό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο Νοσο­κομείο του Διδυμοτείχου, θα πρέπει να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο της Αλεξαν­δρούπολης».