Διαβάζω: Την Πέμπτη 10 Μαρτίου, τσαμπούνες, ασκομαντούρες, γκάιντες και λοιποί άσκαυλοι γιορτάζουν σε όλον τον κόσμο.
Ο Μουσικολόγος Χάρης Σαρρής από την Αθήνα, που τόσα έχει προσφέρει με την ερευνά του πάνω στην γκάιντα, μας λέει…κάτι πρέπει να κάνετε και εσείς εκεί πάνω. Ε… τότε να γιορτάσουμε και εμείς λέει ο παππού Στρατής, πάνω στην κουβέντα. Έτσι και έγινε. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά. Ο Δημήτρης, ο Γιάννης και οι υπόλοιποι της παρέας βρήκαν το καλύτερο σημείο για αυτή την γιορτή.
Το καφενείο του γκαιντατζή Πασχάλη Κιτσικούδη στο χωριό Παταγή Ορεστιάδας. Είναι το πιο κατάλληλο μέρος, εκεί θα «λαλήσουμε», θα φάμε, θα πιούμε και θα τα πούμε από την καλή και από την ανάποδη. Τηλέφωνα σε όλους λοιπόν. Μακριά για πολλούς, κοντά για άλλους. Σαράντα νοματαίοι μαζεύτηκαν στο καφενείο, άλλοι για παρέα, άλλοι για να ακούσουν και άλλοι για να παίξουν την γκαίντα τους. Το φαγητό καλό, το τσίπουρο και το κρασί αύθονο…και εκεί κατά τις εννιά το βράδυ…ακούστηκε ο πρώτος ήχος της γκάιντας. Λαλήματα, χορός και τραγούδι με ψυχή γέμισαν τον μικρό χώρο του καφενείου. Η απλότητα της Θρακιώτικης μουσικής σε όλο της το μεγαλείο. Μια από τις καλύτερες συγκεντρώσεις, μια από τις ομορφότερες βραδιές γκάιντας.
Οι νέοι άκουγαν τους παλιότερους γκαιντατζήδες και με τα «σύγχρονα μέσα», αντέγραφαν τους ήχους, για περεταίρω επεξεργασία, για μάθηση. Οι παλιότεροι με την σειρά τους άκουγαν τους νεότερους, να παίζουν και να τραγουδούν, λέγοντας, ναι υπάρχει συνέχεια, η γκάιντα θα είναι πάντα εδώ. Η βραδιά τράβηξε μέχρι αργά, τα λαλήματα σταμάτησαν κατά τις δύο. Τι ήταν το σημερινό; Γιορτή; Γλέντι; Αφιέρωμα στην ημέρα; Απαντώ με τα λόγια του παππού Θεοδόση, όπως μου τα είπε σε παλιότερη συνάντησή μας. Λέει είδα στο όνειρό μου κάτι: «Είμαι σε ένα καταπράσινο μέρος με λουλούδια και δέντρα και εκεί που περπατώ ξαφνικά ακούω γκάιντες…ακούω λαλήματα και τραγούδια, βλέπω χορούς και φαγητά και λέω…α να… πρέπει να είναι ο παράδεισος εδώ…εδώ θέλω να έρθω».
Έτσι ήταν και το σημερινό. Μια βόλτα στον «μουσικό παράδεισο» της Θράκης.
