Θέρος
Πρωί-πρωί, “ απ΄ τ΄χαραή” ξεκινούσαν!
Γράφει ο Θεόφιλος Γουδουσάκης
Η ευλογημένη περίοδος που περίμεναν όλοι οι Βρυσικιώτες με αγωνία και χαρά. Η ώρα της συγκομιδής των κόπων μιας χρονιάς. Η επιβίωση τους και το ξεχειμώνιασμα τους.
Το “θέρος” ( ο θερισμός) άρχιζε τα μέσα του Ιουνίου και θα διαρκούσε μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Γ΄ αυτό τον μήνα Ιούνιο στη ντοπιολαλιά τους τον έλεγαν “Θιρτή” και τον Ιούλιο “Αλουντή”. Πρωί-πρωί, “ απ΄ τ΄χαραή” ξεκινούσαν, όλη η οικογένεια, για το χωράφι που ήταν έτοιμο για θερισμό. Τα εργαλεία τους, το δρεπάνι και η παλαμαριά, ένα ξύλινο ιδιότυπο και καλοδουλεμένο εργαλείο που έμοιαζε με γάντι. Το φορούσαν, το εφάρμοζαν στην αριστερή παλάμη, εξ ου και το όνομα του “παλαμαριά” και μ΄ αυτό έπιαναν μια δέσμη σταχυών, μια “χεριά”, και την έκοβαν με το δρεπάνι. Χεριά- χεριά μάζευαν το θερισμένο στάρι φτιάχνοντας ένα μεγάλο δεμάτι που το έδεναν με την τελευταία “χεριά”. Πρώτος έμπαινε στο χωράφι ο αρχηγός της οικογένειας ή της μεγάλης ομάδας των “μιροσάδων” που ήταν και μαζί ο δυνατότερος και ο καλλίτερος θεριστής, τον έλεγαν “δραγουμάνο”. Έκοβε με το δρεπάνι του ένα μεγάλο κομμάτι του χωραφιού που το έλεγαν “αρδίν΄” και σ΄ αυτό μέσα αραδιάζονταν οι υπόλοιποι θεριστάδες θερίζοντας με δύναμη, γρηγοράδα και ανταγωνισμό για το ποιος θα πρωτοπροφτάσει τον δυνατό δραγουμάνο. Στο τελείωμα του χωραφιού, μάζευαν τα δεμάτια των θερισμένων σταχυών σε μικρές θημωνιές πέντε-έξι δεματιών. Τις μικρές αυτές θημωνιές, μέσα στο θερισμένο χωράφι τις έλεγαν “ντικουρτζίνια”.Αυτές τις θημωνιές θα τις φόρτωναν αργότερα στα κάρα, θα τις μετέφεραν στο αλώνι τους, θα τις άπλωναν και θα έζευαν τα βόδια στη “ντοκάνα” για να τα αλωνίσουν.
