Αγαπά τα λουλούδια όσο τίποτε άλλο, διατηρούσε τον πιο ονομαστό ανθόκηπο, παίρνοντας σπόρους, ρίζες από παντού και βάζοντας λουλούδια γνωστά αλλά και σπάνια. Το χέρι της ευλογημένο. Όλα έπιαναν, μέχρι που μια αρρώστια την ανάγκασε να στερηθεί αυτή την αγάπη της. Η κυρία Κυριακή Τσώτσου δεν τόβαλε κάτω, και βρήκε λύση. Περιόρισε τις γλάστρες και τα φυτά τα αντικατέστησε με ψεύτικα με πλαστικά και χάρτινα. Μπαίνοντας στο σπίτι της στην όμορφη Λευκίμη Έβρου, όλα είναι ολάνθιστα και σου δημιουργούν μια άλλη ψυχολογία.
Η συζήτηση μαζί της δείχνει την δύναμη που έχει μέσα της, από τα χρόνια τα δύσκολα της επιβίωσης, του να αναθρέψει την φαμίλια της κάνοντας σκληρές αγροτικές δουλειές, αλλά και πιο πρόσφατα να αντιμετωπίσει απανωτές απώλειες πολυαγαπημένων προσώπων κόρης και δύο εγγονών, να ξανασυναρμολογήσει δυνάμεις για να κρατήσει σε καλή ψυχολογία σύζυγο και παιδιά που την λατρεύουν. Μάνα κουράγιο με τα όλα της!
Μας υποδέχεται με αλευρένιο ζεστό χαλβά σερβιρισμένο με κουτάλι σε μεταλλικό πιατάκι όπως παλιά στους αρραβώνες και είναι η αφορμή να ξετυλιχθούν άπειρες διηγήσεις. Τότε που οι άνθρωποι με τρία φύλλα λουλουδιού, δυο κουφέτα και λίγη χρυσόσκονη έκαναν μπουμπουνιέρες και στόλιζαν τον δίσκο με τα σημάδια για το σπίτι της κοπέλας ή του υποψήφιου γαμπρού. Τότε που τα προικιά υφαίνονταν στους αργαλειούς, που τα “γιορτερά” φορέματα φτιαχνόταν με μεταξωτή κλωστή που υφαινόταν δύσκολα αλλά άξιζε τον κόπο. Που έκτρεφαν τους μεταξοσκώληκες στο σπίτι προσέχοντας να πετύχει όλη η διαδικασία.
Ο σύζυγός της ο κυρ Παναγιώτης μας λέει ότι κόντρα στο κλίμα της τότε εποχής, παντρεύτηκαν από έρωτα και γνωριμία όχι από προξενιό των γονέων, όπως ήταν ο κανόνας.
Αυτό που φυσικά κλέβει την ματιά μας είναι το σπίτι. ΄Ενας ζωντανός πίνακας. Παντού ζωγραφισμένα λουλούδια, της τεχνοτροπίας που ανακάλυψε μόνη της η κυρία Κυριακή και με το πινελάκι της εξαπλώθηκε σε όλους τους χώρους ξεκινώντας σαν παιγνίδι από το μπάνιο και προχωρώντας στην κουζίνα, τους διαδρόμους, το σαλόνι, τις κρεβατοκάμαρες τον εξωτερικό χώρο.
Το ζωγραφισμένο σπίτι γίνεται αντικείμενο θαυμασμού κυρίως από τους ξένους επισκέπτες που περπατούν στα πλακόστρωτα καλντερίμια του χωριού. Δεν υπάρχει άλλο όμοιό του ούτε στο χωριό αλλά ούτε στην γύρω περιοχή. Τί είπαν οι γείτονες όταν το πρωτοαντίκρισαν, την ρωτάμε. «Στα μικρά μέρη ζηλεύουν, καλό δεν λένε. Αλλά εμένα δεν με επηρέασε η γνώμη τους, ο σύζυγός μου συμφώνησε και έτσι συνέχισα. Εμπλουτίζοντας το θέμα με τα κλαδιά να απλώνονται σαν κληματαριά, με πουλιά, με μέλισσες αναλόγως παντού. Με ενθάρρυνε ο γαμπρός μου Δημήτρης Ασημακόπουλος αγιογράφος στην Αθήνα που με βοήθησε στα χρώματα νάναι μεν έντονο το σχέδιό μου αλλά σε γήινες αποχρώσεις».
Η συνομιλήτριά μας μια κιβωτός γνώσης, με μνήμες και αρθρωμένο λόγο που σε μαγεύει. «…Πέρασα δέκα μαύρα χρόνια μέχρι να ξεπεράσω όλα αυτά που μας συνέβησαν τόσο αναπάντεχα, χωρίς να σημαίνει ότι ο πόνος εξαλείφεται… Απλά πορεύεσαι με τα δεδομένα αυτά».
Το σπίτι που ευωδιάζει νοικοκυροσύνη και ιδιαίτερη ομορφιά, δείχνει πόσο ανοιχτόκαρδο και φιλόξενο είναι. Η φωτογράφησή του αποδίδει εν μέρει αυτό που βιώνεις αυθεντικά. Δένδρα με μεγάλους κορμούς και κλαδιά που αγκαλιάζουν τον χώρο αποτυπώνουν αυτή την μεγάλη αγκαλιά των ιδιοκτητών του Κυριακής και Παναγιώτη Τσώτσου που εκεί στην Λευκίμμη του Έβρου έχουν το δικό τους στέκι ζωής αλλά και την δική τους φιλοσοφία ζωής.
Αν ανηφορίσετε στη Θράκη, 52 χιλιόμετρα μετά την Αλεξανδρούπολη η κυρία Κυριακή θα σας προσφέρει στο σπιτικό της ένα μερακλίδικο καφέ και αξέχαστη παρέα. Είναι το μεγαλείο ψυχής αυτών των αυθεντικών Ελλήνων ακριτών στα σύνορα.
Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες ΕΔΩ
