Γράφει ο Σπύρος Διαγκάκης
Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα και μέχρι την μεταπολίτευση, η χώρα μας βίωσε πολλές πολιτικές αναταραχές οι οποίες οδηγούσαν στην έλλειψη ομαλότητας-σταθερότητας στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας. Σε αυτό συνέβαλλαν τα πραξικοπήματα ή αλλιώς τα λεγόμενα κινήματα τα οποία δημιουργούσαν μια συνεχή αστάθεια και αποδιοργάνωση στην πολιτική ομαλότητα της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους .
Για να καταλάβουμε σύμφωνα με στατιστικές αναλύσεις πραγματοποιούταν ένα πραξικόπημα ανά τέσσερα χρόνια , με απλά λόγια αντί να είχαμε κάθε τετραετία εκλογές είχαμε μια χούντα, αν και συνήθως οι δημιουργοί τους τα ‘’βάφτιζαν’’ ως εξεγέρσεις, κινήματα ακόμη και επαναστάσεις.
Ένα από αυτά ήταν το πραξικόπημα του Θεόδωρου Πάγκαλου το οποίο έλαβε χώρα σαν σήμερα στις 25 Ιουνίου το 1925. Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες ο ελληνικός λαός ενημερώνεται για την δικτατορία μέσω εφημερίδων όπου ο Πάγκαλος έστειλε τελεσίγραφο στον πρόεδρο της δημοκρατίας όπου και ζητούσε την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης. Καθοριστικός παράγοντας στην επίτευξη του πραξικοπήματος ήταν η χλιαρή στάση του μέχρι τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Μιχαλακόπουλου ο οποίος ίσως υποτίμησε τις προθέσεις του κινηματία . Επομένως ο Θεόδωρος Πάγκαλος κατάφερε να αναλάβει την πρωθυπουργία μία μέρα αργότερα στις 26 Ιουνίου αφού δεν μπόρεσε να βρει μια μέση λύση με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και βέβαιος ότι το κίνημα έχει τελικά επικρατήσει.
Ο Πάγκαλος, αμέσως μετά την επικράτησή του, σχημάτισε κυβέρνηση που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη συνέλευση , για αυτό και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ότι το πραξικόπημά του είχε έναν κοινοβουλευτικό μανδύα , αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειψε τα δημοκρατικά προσχήματα. Όπως ήταν λογικό ο Πάγκαλος ενήργησε με άκρως αντιδημοκρατικά μέτρα ,όπως άλλωστε ορίζει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, συλλαμβάνοντας άτομα τα όποια τα παρέπεμπε σε στρατοδικεία με το πρόσχημα ότι μετέδιδαν νέα που διατάρασσαν την δημόσια τάξη ή στρέφονταν κατά κάποιο τρόπο ενάντια στην κυβέρνηση .
Με αυτές τις πρακτικές έχασε γρήγορα την εμπιστοσύνη όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά και δικών του ανθρώπων οι οποίοι εγκατέλειψαν επιτελικές θέσεις με συνέπεια την κοινωνική και πολιτική ‘’διάβρωση’’ της δικτατορίας, όπως ο ναύαρχος Αλέξανδρος Χατζηκυριάκος και Παύλος Κουντουριώτης . Επιπλέον απέκτησε πολλούς αντιπάλους κυρίως από το χώρο του τύπου και της πολιτικής σκηνής καθώς επιδόθηκε σε διώξεις δημοσιογράφων και πολιτικών προσώπων. Ανάμεσα στους συλληφθέντες συγκαταλέγονται οι Κύρος Κύρου , Γεώργιος Βεντήρης , Γεώργιος Παπανδρέου , Ιωάννης Μεταξάς και πολλοί άλλοι. Τέλος , τα συνεχόμενα και βεβιασμένα σφάλματα σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο διαχείρισης θεμάτων οδήγησαν στην ανατροπή της δικτατορίας από το στρατιωτικό κίνημα του Κονδύλη ένα χρόνο μόνο μετά.
