Οι από του 1896 επιζώντες Αθηναίοι και παρεπιδημούντες τότε εν Αθήναις πολλαχόθεν Έλληνες θα ενθυμώνται ακόμη αναμφιβόλως ομίλους περιέργως και βαρέως αλλ΄ευπρεπώς ημφιεσμένων ανδρών, περιφερόμενους εν μέση ημέρα από τάς καυστικάς του ηλίου ακτίνας αρχομένου του Μαϊου ανά τάς οδούς καί τούς αρχαιολογικούς τού κλεινού άστεος τόπους.
Ο βαρύς αυτών εκ παχείας ερέας {αμπά} εμφιεσμός μετ΄εσωτερικών γουνωμάτων καί τα υψηλά ημισφαιροειδή έκ μαύρης διασυμάλλου προβειάς πηλήκια οιονεί πρωτογόνων ανθρώπων και τα πλατέα ερυθρά ζωνάρια εδήλουν ανθρώπους κατελθόντας εις το μεσημβρινόν και ήπιον της Ελλάδος κλίμα έξ υπερβορείων χειμερινών χωρών.
Πάντες μετά περιεργείας παρετήρουν αυτούς ιστάμενοι καθ΄οδόν και περιεργάζοντο ού μόνον τόν παράδοξον καί άγνωστον αμφιεσμόν των εις την Ελλάδα, αλλά καί τας αρρενωπάς και ωραίας φυσιογνωμίας των, διότι ήσαν εκλεκτοί – ένας κι΄ένας – , υψηλοί, εύκορμοι, ευρύστερνοι, μελαχροινοί, μελανότριχες μετά προσώπων ωοειδών και κανονικών χαρακτηριστικών.
Πολλοί ηρώτων με, άν ήσαν Έλληνες. Ναί, ήσαν Θρακοέλληνες Καρυώται, οίτινες περί τους τριάκοντα κατήλθον υπό την οδηγίαν του βουλευτού των Χρήστου Παπάζογλου, συνταξιώτου μου εν τοίς Ζαριφείοις, πρός επίσκεψιν τής μητρός των Ελλάδος επ΄ευκαιρία τών πρώτων Ολυμπιακών αγώνων, αλλά καθυστερήσαντες ένεκα βλάβης τού είς ό επέβαιναν ατμοπλοίου εν τώ λιμένα Πύργου κατέφθασαν εις Πειραιά την επομένην τής λήξεως των αγώνων.
—————————–
Κ. Μυρτ. Αποστολίδου.
