Νόμος του κράτους η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης

1210

Ψηφίστηκε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο η κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και εναρμονίζεται πλέον το εν λόγω πλαίσιο  με το εθνικό μας δίκαιο. Με τον τρόπο αυτό η Ελληνική Κυβέρνηση αποδεικνύει έμπρακτα, για μια ακόμη φορά, την αφοσίωσή της στην προώθηση και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες.

Κατά την τοποθέτηση της στην Ολομέλεια της Βουλής, η Αναστασία Γκαρά, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Έβρου, υπογράμμισε πως με το παρόν νομοσχέδιο θέτουμε, ουσιαστικά, το βασικό θεμέλιο της υποστήριξης, της πρόληψης και της αντιμετώπισης για όλα εκείνα τα άτομα, τα ευάλωτα σε κάθε μορφή βίας.  Εκτός αυτού, Το εν λόγω πλαίσιο, από τη μία ενισχύει τις δομές φιλοξενίας των θυμάτων ή εκβιαζόμενων γυναικών και παιδιών, ενισχύει το επίπεδο πρόληψης κι αντιμετώπισης φαινομένων βίας, κι από την άλλη, προβλέπει την κατάργηση αναχρονιστικών διατάξεων ή πρακτικών του εθιμικού Δικαίου, που πλέον χαρακτηρίζονται ως εγκλήματα, όπως ο ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων.

Αξίζει να σημειωθεί πως η κύρωση αποτελεί ένα κοινώς αποδεκτό νομικό πλαίσιο από όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες και όπως πολύ εύστοχα ανέφερε η Βουλευτής, είναι μεγάλος ο όγκος της δουλειάς που πρέπει να γίνει στη χώρα μας, μεγάλη και η ευθύνη μας για την υλοποίηση όλων των παραπάνω ως Κυβέρνηση, ως Βουλευτές, ως σύγχρονα και προοδευτικά μέλη της κοινωνίας μας.

Με αφορμή την  εκδήλωση του Συμβουλευτικού κέντρου υποστήριξης γυναικών στην Αλεξανδρούπολη για την παγκοσμια μέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, στην οποία συμμετείχε η κα. Γκαρά, έκανε λόγο  στην τοποθέτησή της για τον στρεβλό κόσμο της βίας που αναπτύσσεται γύρω μας, για τις παθογένειες και τις πατριαρχικές αντιλήψεις, για τον φόβο και τις αναχρονιστικές απόψεις, όλα αποτέλεσμα της έλλειψης παιδείας και δομών.

Επιβάλλεται στην Ελλάδα του 2018 η Πολιτεία, εφαρμόζοντας θεσμικά πλαίσια όπως η παρούσα Σύμβαση, να διαδραματίσει τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο στην ευαισθητοποίηση, στην ενημέρωση, στην αύξηση των δομών, στην  κοινωνική παιδεία και στην εκπαίδευση ώστε να εξαλειφθούν από την κοινωνία μας τα φαινόμενα της έμφυλης βίας.

*Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία καθώς και το αντίστοιχο βίντεο.

https://www.youtube.com/watch?v=NVLNgkYx8Cs&feature=youtu.be

 

Το Γραφείο Τύπου

 

ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

 

Ευχαριστώ πολύ κύριε πρόεδρε,

εκτιμώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική η μέρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ημέρα τιμής για όλους αυτούς τους αγώνες τους μεγάλους αλλά και τους καθημερινούς. Διότι σε μια πατριαρχική και συντηρητική κοινωνία η ζωή μιας γυναίκας είναι ένας διαρκής αγώνας και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

 

Ιδιαίτερα σημαντική λοιπόν, όχι μόνο γιατί το σημερινό θέμα είναι εξόχως σημαντικό, αλλά γιατι καλούμαστε να νομοθετήσουμε ένα θεσμικό πλαίσιο υπεράσπισης και θωράκισης θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και αδύναμων ή καλύτερα ελλιπώς υπερασπιζόμενων μελών της κοινωνίας μας, γυναικών και ανδρών.

 

Η εναρμόνιση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης με το Εθνικό Δίκαιο, είναι μία πράξη την οποία, οι γυναίκες κυρίως, κι όσοι είναι ευαισθητοποιημένοι σε ζητήματα βίας, την περίμεναν από καιρό.

 

Το εν λόγω πλαίσιο, από τη μία ενισχύει τις δομές φιλοξενίας των θυμάτων ή εκβιαζόμενων γυναικών και παιδιών, ενισχύει το επίπεδο πρόληψης κι αντιμετώπισης φαινομένων βίας, κι από την άλλη, προβλέπει την κατάργηση αναχρονιστικών διατάξεων ή πρακτικών του εθιμικού Δικαίου, που πλέον χαρακτηρίζονται ως εγκλήματα, όπως ο ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων.

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ αναλυτικά στις διατάξεις του νομοσχεδίου, άλλωστε τα περισσότερα έχουν ήδη αναφερθεί.

Ωστόσο, θα μου επιτρέψετε μια αφήγηση και μερικές σκέψεις.

Ήταν 25 Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα εξάλειψης βίας κατά των γυναικών και συμμετείχα σε μία εκδήλωση του Συμβουλευτικού κέντρου υποστήριξης γυναικών – θυμάτων βίας στην Αλεξανδρούπολη. Εκδήλωση ενημέρωσης, εκδήλωση ευαισθητοποίησης.

Μία εκδήλωση άκρως διδακτική. Ο τίτλος;  «Η λέξη που δε λες». Χαρακτηριστικός ο τίτλος.

 

Πίσω από αυτή τη φράση κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος. Κρύβονται στρεβλώσεις, παθογένειες, εξουσιαστικές σχέσεις, πατριαρχικές αντιλήψεις, φόβος, έλλειψη αξιοπρέπειας, παιδείας και κυρίως έλλειψη δομών.

Ένας ολόκληρος κόσμος που κρύβεται κάτω από το χαλί. Που σπαράζει πίσω από κλειστές πόρτες. Ένας κόσμος που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε, αλλά όλοι σιωπούμε.

 

«Η λέξη που δε λες» ΒΙΑ. Τόσο μικρή, τόσο σκληρή.

Το ερώτημα στο οποίο θεσμικά πρέπει να απαντήσουμε είναι «γιατί δε λέει τη λέξη; Γιατί σιωπά;»  Από την άλλη, ένα δυσκολότερο ερώτημα, «γιατί ασκείται η βία;».

Απαραίτητα, αναγκαία κι άμεσα μέτρα παρέμβασης στο επίπεδο της κοινωνικής παιδείας και εκπαίδευσης. Αναγκαία η βάσανος της εκπαίδευσης στον σεβασμό του εαυτού και του άλλου. Της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και κυρίως της έννοιας της ισότητας. Και δε θα επεκταθώ περαιτέρω σε αυτό.

 

Στο πρώτο όμως ερώτημα… «στη λέξη που δε λες», οι θεσμικές παρεμβάσεις απαιτείται να είναι καίριες και άμεσες από την Πολιτεία.

Αρχικά, η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των θυμάτων, αλλά και όλης της κοινωνίας. Η δημιουργία επαρκών δομών στήριξης των θυμάτων βίας. Απαραίτητη αύξηση των δομών στήριξης και φιλοξενίας σε όλες τις περιοχές της χώρας. Δομές στελεχωμένες με ειδικευμένους εργαζόμενους.

 

Ξέρετε, μία κακοποιημένη γυναίκα, ακόμα κι αν ξεπεράσει τα πρότυπα του τύπου «να ακούς τον άντρα σου» και «τι θα πει ο κόσμος», ακόμα κι αν σπάσει τον φόβο, ακόμα κι αν μαζέψει όλη τη δύναμη που τις απέμεινε κι αποφασίσει να πει τη λέξη, είτε δεν ξέρει που να απευθυνθεί, είτε δέχεται κακή αντιμετώπιση στην πρώτη επαφή από ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να χειριστούν αυτά τα ζητήματα. Κι αυτό συνιστά άλλο ένα φαινόμενο κακοποίησης σε αυτές τις γυναίκες.

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Με την κατάθεση του εν λόγω νομοσχεδίου για την κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, επτά χρόνια μετά την υπογραφή της, η Ελληνική Κυβέρνηση αποδεικνύει έμπρακτα, για μια ακόμη φορά, την αφοσίωσή της στην προώθηση και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες.

 

Προσχωρώντας στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης με το παρόν νομοσχέδιο, απαντάμε σε αρκετά από τα ζητήματα που ανέφερα πριν και τα ερωτήματα που τέθηκαν. Ουσιαστικά, θέτουμε το βασικό θεμέλιο της υποστήριξης, της πρόληψης και της αντιμετώπισης για όλα εκείνα τα άτομα, τα ευάλωτα σε κάθε μορφή βίας. Η Σύμβαση επικεντρώνει σε τέσσερα βασικά θέματα: πρόληψη, προστασία, δίωξη και παρακολούθηση.

 

Φαινόμενα έμφυλης βίας συναντάμε και αντιμετωπίζουμε παντού και συχνά. Τα συναντάμε εδώ μέσα, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μπορούμε όλες να περιγράψουμε καθημερινές ιστορίες, τα συναντάμε στους περισσότερους εργασιακούς χώρους, στις οικογένειες, στις καθημερινές απλές συνομιλίες και χειρονομίες στον δρόμο, αναπαράγονται καθημερινά ως κυρίαρχα πρότυπα και στερεότυπα από τα ΜΜΕ.

 

Πρόσφατες έρευνες και στοιχεία αναφέρουν τραγικούς αριθμούς. 1 στις 3 γυναίκες στην ΕΕ έχει υποστεί σωματική και/ή σεξουαλική βία από την ηλικία των 15 ετών, και πολλοί ακόμα αριθμοί που δε θα αναφέρω.

 

 

Μεγάλο το βήμα σήμερα, μεγάλος ο όγκος της δουλειάς που πρέπει να γίνει στη χώρα μας, μεγάλη και η ευθύνη μας για την υλοποίηση όλων των παραπάνω ως Κυβέρνηση, ως Βουλευτές, ως σύγχρονα και προοδευτικά μέλη αυτής της  κοινωνίας μας. Αυτής της κοινωνίας που εκτιμώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να νοιάζεται για τον άλλον.

Καταγράφοντας λοιπόν γυναικείες φωνές που ακούμε όλες και όλοι.

 

Και μην ξεχνάτε.

–  Δε θέλω να φοβάμαι

 

  • Δε θέλω να κυκλοφορώ στον δρόμο και να νιώθω δυνατή. Θέλω να κυκλοφορώ ελεύθερη.

 

  • Δε θέλω να διεκδικώ τη θέση μου ως γυναίκα. Θέλω να έχω ίση θέση και αντιμετώπιση ως γυναίκα.

 

  • Δε θέλω να προσπερνώ τα σεξιστικά σχόλια. Θέλω να με σέβεσαι και να με αναγνωρίζεις.

 

  • Δε θέλω να αντέχω. Θέλω να ζω με αξιοπρέπεια.

 

Και τέλος.

  • Δε θέλω να κρύψω τη λέξη. Δε θέλω να με πείσεις να πω τη λέξη.

Θέλω να διαγράψω αυτήν τη λέξη. Αν αυτά δεν είναι αυτονόητα σήμερα, επιβάλλεται να τα διδάξουμε, να τα υπερασπιστούμε και η πολιτεία πρέπει να έχει άμεσα τον πρώτο και κυρίαρχο ρόλο σε αυτό.

Ευχαριστώ.