Πέντε χρόνια (4-1-2013 4-1-2018) συμπληρώνονται σήμερα από τον αιφνίδιο θάνατο του δικού μας αετού του Νίκου Σάμαρα.
Ο καλύτερος Έλληνας παίκτης που πάτησε παρκέ στο βόλεϊ, μας άφησε και πλέον αγωνίζεται στην ομάδα των αγγέλων.
Διαβάστε μερικά λόγια του Ισίδωρου Πρίντεζη για το Νίκο…
Αδυνατώ ακόμη να συγκεντρωθώ. Και να γράψω. Για να γράψεις, πρέπει πρώτα να έχεις ήδη γράψει άλλωστε. Κι εγώ δεν έχω εγγράψει το παραμικρό. Ανήμπορος. Μάταιος κόπος.
Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια. Και νομίζω ότι στο αεροδρόμιο θα τον συναντήσω. Την τελευταία φορά, εκεί «τρακάραμε». Αγκαλιές, φιλιά. Χαθήκαμε. Όποτε μπαίνω στο αεροδρόμιο, ανατριχιάζω. Προσμένω μια συνάντηση ακόμη. «Δεν μπορεί, από κάπου θα ξεπροβάλει, αγέρωχος» λέω και κλαίω. Δε γίνεται να έφυγε. Περιμένω σε μια γωνία τη μορφή του. Την πλάκα του. «Ρε μαλάκα, πάλι με εμένα θα ασχοληθείς, δεν έχει νέα παιδιά, πάρτο απόφαση, εγώ σχόλασα» μονολογούσε, με έβριζε, αρπαζόμαστε, όλα καλά. «Ανκόνα, Μπάρι Πρίντεζι» έλεγε στην Έλενα και γέλαγε. Κοινώς, με αυτό το δρομολόγιο μπλέξαμε!
Αδυνατώ ακόμη να συγκεντρωθώ. Σκέψεις σκόρπιες ανά τακτά διαστήματα με κατακλύζουν. Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να (πω ότι θα) γράψω.
Για το πρώτο ταξίδι στην Ορεστιάδα. Για την πρώτη γνωριμία με τη βολεϊκή μητρόπολη (και την αυτονόητη αντίδραση των φίλων από τον Κολωνό). Για την πρώτη επαφή με τον «αετό». Ήταν σήμα κατατεθέν. Της πόλης και του αθλήματος. Ορεστιάδα σημαίνει καθήκον, πίστη, απέραντη αγάπη.
Από εκεί, τη βορειότερη και νεότερη ελληνική πόλη, βγάλαμε για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση μετάδοση με επίγεια μέσα. Αγωνία, άγχος, αϋπνία μετά από οδική προσέγγιση της πόλης, 1.000 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα!
Βλέπω τη φωτό της συνέντευξης. Κάθεται δίπλα μου. Τι να ρωτήσω; Ένα παλικάρι δυο μέτρα, παικταράς. Η Ορεστιάδα τότε, τη δεκαετία του 1990, ήταν στο απόγειο. Μάθαμε τα Δίκαια, το Ορμένιο, τη Νέα Βύσσα, το τριεθνές, πήγαμε στην Ανδριανούπολη, μα πάνω από όλα μάθαμε τον Νικόλα! Πέρασαν πέντε χρόνια, σαν χθες…
Ο Νίκος Σαμαράς έφτασε πολύ ψηλά, έφτασε στον ουρανό. Πολύ νωρίς. Για να μας κάνει πλάκα. Να μας τσεκάρει. Δεν θέλει επικήδειους ο «αετός». Θυμάμαι σαν τώρα τον Ανδρεόπουλο δίπλα μου στο Ρέντη, μετά το θάνατο του Νίκου, να μιλάει για τον φίλο του χαμογελαστός. Γέλαγε.
Συνέχεια ΕΔΩ
